ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ - THEOLOGOI-KRITIS.SCH.GR

«ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ ΕΝΔΥΕΙ ΕΥΠΡΈΠΕΙΑΝ…»

Του Πρωτ. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη

Τα μεσάνυχτα της Μιας Σαββάτων υπάρχει μια υπέροχη φωτολουσμένη εικόνα στους Ορθοδόξους ναούς όλου του κόσμου.  Ο Επίσκοπος ή ο Ιερέας ντυμένοι στα λευκά άμφιά τους, παίρνουν το φως από το ακοίμητο καντήλι της Αγίας Τράπεζας κι ύστερα από την Ωραία Πύλη  καλούν τους πιστούς, με βροντερή και συγχρόνως  χαρούμενη φωνή:  «Δεῦτε, λάβετε φῶς!» Και οι πιστοί προσέρχονται με ευλάβεια ν’ ανάψουν το δικό τους κερί και να μεταφέρουν το αναστάσιμο φως στο σπίτι τους και στη ζωή τους.

Παμπάλαιο το έθιμο αυτό, που στο άναμμα του αναστάσιμου κεριού, συμπυκνώνει τη νοσταλγία και την ελπίδα. Περάσαμε όλο το σκάμμα της Αγίας Τεσσαρακοστής συντροφιά με την μακαρία χαρμολύπη, νιώθοντας τον οδυρμό της ξενητείας μας, που πυκνώνει μέσα σε σαράντα ημέρες όλη την περιπέτειά μας στον κόσμο αυτό της φθοράς και του πόνου. Ζήσαμε με νήψη και προσευχή, με κατάνυξη και νηστεία, τροφοδοτώντας την πνευματική μας  ζωή, για να βλαστίσει το  άνθος της νοσταλγίας, το χαρμόσυνο Πάσχα. Και τώρα, κρατώντας το αναμμένο κερί της Ανάστασης στο ύψος αυτής της νοσταλγίας, αναβλαστάνει ένα άλλο άνθος, το άνθος της ελπίδας που γίνεται κι αυτό ένα με τη φλόγα της νοσταλγίας για το πέρασμα σ’ ένα άλλο Πάσχα, το συνεχές και το αιώνιο, ενός άλλου κόσμου στην αιώνια βασιλεία του Θεού.

Αυτή η νοσταλγία και η ελπίδα συνταιριασμένες αποτελούν το πλήρωμα τούτης της ζωής και το αγκάλιασμά της με την άλλη, την επέκεινα του Τάφου. Τὶ όμορφα που τα έχει οικονομήσει η αγία μας Εκκλησία! Με πολλή σκέψη ερανίζεται από τον περιβάλλοντα κόσμο την προτύπωση της Αναστάσεως. Τίποτε στον κόσμο αυτό δεν χάνεται. Όλα πεθαίνουν για να ζήσουν. Μαραίνεται το άνθος και πεθαίνει για να βγεί μέσα από τον πεθαμένο σπόρο ένας καινούριος βλαστός, ένα καινούργιο άνθος. Θάβεται βαθιά στη γη  και σαπίζει ο σπόρος του σιταριού για να βλαστήσει εκατονταπλασίονα! Πεθαίνει ο άνθρωπος  και τα οστά του άφθαρτα ευωδιάζουν και από τώρα προοιωνίζονται τους καρπούς της Αιωνιότητος.