Αυτό είναι το πρώτο μου βιβλίο με άρθρα για την εκπαίδευση και το σχολείο και για το μάθημα των Θρησκευτικών. Με κριτική στα κακώς κείμενα στον εκπαιδευτικό και εκκλησιαστικό χώρο και με προτάσεις για βελτίωση και διόρθωση των λαθών, όπως τουλάχιστον προσωπικά πιστεύω.
Με το θάρρος της άποψης και χωρίς γενικόλογα και περιστροφές, καταθέτω την προσωπική μου θέση για τις στρεβλώσεις του σύγχρονου δημόσιου σχολείου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και για καταστάσεις και νοοτροπίες με τις οποίες διαφωνώ. Δεν θα βρει κανείς πλατιά διαδεδομένες απόψεις, ούτε τη γενική γραμμή του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού και των κομματικών μηχανισμών. Αντιθέτως, στηλιτεύονται η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, η εξυπηρέτηση κομματικών συμφερόντων και η άσκηση μικροπολιτικής με όχημα τη δημόσια εκπαίδευση.
Με την ίδια λογική είναι γραμμένο και το μέρος που αναφέρεται στο μάθημα των Θρησκευτικών, στη σχέση των νέων και της κοινωνίας γενικότερα με την Εκκλησία και στα ηθικά και βιοηθικά διλήμματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος. Η Εκκλησία δεν είναι χωράφι κανενός και δεν είναι αποκλειστική αρμοδιότητα μόνο των κληρικών, όπως λανθασμένα ορισμένοι πιστεύουν και διακηρύσσουν. Όλοι οι βαπτισμένοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, κληρικοί και λαϊκοί,είμαστε ισότιμα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού και έχουμε ευθύνη για όλα.
Γι' αυτό και πρέπει να έχουμε άποψη, θάρρος και διάθεση για διόρθωση των προβλημάτων που ως άνθρωποι προκαλούμε στο Σώμα του Χριστού. Για πρώτη φορά δημοσιεύονται αποτελέσματα ερωτηματολογίων μαθητών Λυκείου για α) τον εκκλησιασμό, β) την αγάπη, τον έρωτα και το γάμο και γ) τα ηθικά και βιοηθικά διλήμματα. Κι εδώ επίσης δεν θα βρει κανείς ωραία λόγια περί θρησκείας και ανέξοδα κηρύγματα. Διατυπώνονται θέσεις που ενοχλούν, που πονάνε, που ταράζουν τα λιμνάζοντα.
Ενδεικτικά, ορισμένα θέματα που θίγονται στο πρώτο μέρος του βιβλίου είναι οι λανθασμένες θέσεις του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού κυρίως από τις 6 Δεκέμβρη 2008 και μετά, το "κόστος" της Παιδείας, η αντιμετώπιση των απεργιών, το λάθος της κατάργησης της βάσης του 10 στις Πανελλήνιες εξετάσεις, οι εικόνες στις σχολικές αίθουσες και η προσπάθεια ορισμένων να πάψει να καλλιεργείται η εθνική συνείδηση στην εκπαίδευση. Αντίστοιχα, στο δεύτερο μέρος γίνονται αναφορές στο χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, στο "είδος" των θεολόγων καθηγητών, σε απαράδεκτες θρησκευτικές αγκυλώσεις (πίστη σε δεισιδαιμονίες, χρηματισμός ιερέων, κ.α.) και στις δυσκολίες που συναντά η σχέση των μαθητών με την εκκλησιαστική ζωή (αγάπη, ερωτικές σχέσεις, ηθικά διλήμματα, κ.α.).
