ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Γεώργιος Τσακαλίδης
Δρ. Θεολογίας, τ. Σχολικός Σύμβουλος
Τα φετινά Χριστούγεννα είναι τα πρώτα χωρίς δώρο Χριστουγέννων για χιλιάδες μισθωτούς και συνταξιούχους του ελληνικού δημοσίου. Εξαιτίας της περικοπής αυτής και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι θα είναι σε πολλές περιπτώσεις φτωχότερο και δεκάδες χιλιάδες μικρά ελληνόπουλα θα στερηθούν το πολυαναμενόμενο δώρο του Αϊ Βασίλη. Ας όψονται οι πολιτικοί μας ηγέτες, αλλά και οι κατώτεροι των περιστάσεων ευρωπαίοι πολιτικοί, που οδήγησαν στο κατάντημα αυτό τη χώρα μας και στα αδιέξοδα που βιώνουμε. Ταπείνωσαν και εξευτέλισαν το ένδοξο όνομα της πιο όμορφης πατρίδας στον κόσμο και οδήγησαν στην περιφρόνηση, στην ανυποληψία και στη χλεύη έναν περήφανο λαό, το αμάρτημα του οποίου υπήρξε η σύμπραξη στην εκλογή ανάξιων και ανίκανων ηγετών. Και αντί ν’ ακούσει κανείς από το στόμα τους ένα «ήμαρτον», μια ειλικρινή αναγνώριση των σφαλμάτων τους, της παταγώδους αποτυχίας τους, τους ακούει να επιρρίπτουν σαν μικρά παιδιά την ευθύνη ο ένας στον άλλον. Ίσως είναι τα τελευταία Χριστούγεννα για τους Έλληνες της Ελλάδος που θα πληρωθούμε και θα πληρώσουμε σε Ευρώ.
Τα Χριστούγεννα όμως είναι μια γιορτή που καμιά οικονομική κρίση, καμιά ενδεχόμενη πτώχευση, καμιά ενδεχόμενη χρεοκοπία δεν μπορεί να θαμπώσει την αίγλη και την αξία της. Ο αχώρητος σε όλο το σύμπαν Θεός καταδέχθηκε να χωρηθεί στη μήτρα μιας απλής και ταπεινής κόρης της Ναζαρέτ και να γεννηθεί μέσα σ’ ένα βρώμικο σπήλαιο που το κατοικούσαν άλογα ζώα. «Θεός το τεχθέν, η δε Μήτηρ Παρθένος. Τι μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις»;
Μεγάλα γεγονότα που απασχόλησαν έντονα την κοινή γνώμη, και προβλήθηκαν επίμονα από εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις έχουν ξεχαστεί εντελώς. Το ταπεινό όμως και αθόρυβο γεγονός της θείας ενανθρώπησης, που δεν το πήρε καν είδηση ο κόσμος πέρα από ορισμένους βοσκούς της Βηθλεέμ, όχι μόνο κατάφερε να διαιρέσει την παγκόσμια ιστορία στα δύο, στην πριν απ’ αυτό και μετά απ’ αυτό, αλλά εξακολουθεί και σήμερα, ύστερα από 2011 χρόνια, να συγκινεί τις καρδιές των ανθρώπων και να δίνει ελπίδα και νόημα στη ζωή τους.
Οι πολιτικοί μας, προκειμένου να περάσουν τα επαχθή και δυσβάστακτα μέτρα τρομοκρατούν τον κόσμο με την απειλή της επικείμενης χρεοκοπίας για να κάμψουν την αντίσταση του λαού. Τα μηνύματά τους είναι όλα δυσοίωνα. Δεν είναι ικανοί να δώσουν ελπίδα στον κόσμο. Τον καλούν σε θυσίες χωρίς ελπίδα. Ο Χριστός της Φάτνης, αντίθετα, είναι η ελπίδα των ανθρώπων για μια ζωή χωρίς υπαρξιακά κενά και χωρίς κατάθλιψη.
Οι πολιτικοί μας ηγέτες διατείνονται ότι έσωσαν την Ελλάδα εντάσσοντάς την στο Ταμείο Στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στους διεθνείς αυτούς τοκογλύφους και στους οικονομικούς δολοφόνους των λαών. Απαιτούν αιματηρές θυσίες από το λαό, προκειμένου να ολοκληρωθεί η «σωτηρία» που προσέφεραν. Τους ίδιους βέβαια αγγίζουν ελάχιστα οι θυσίες αυτές, γιατί εξακολουθούν και στη διάρκεια της κρίσης να ζουν πλουσιοπάροχα.
Σε αντίθεση με τους πολιτικούς ο γεννηθείς στη Φάτνη Χριστός έζησε όχι μόνο κατά τη γέννησή του, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια της επί γης ζωής του την εσχάτη πτωχεία. Σε κάποιον που προθυμοποιήθηκε να τον ακολουθήσει όπου κι αν πάει είπε: «οι αλεπούδες έχουν φωλιές και τα πετεινά του ουρανού μέρη που κουρνιάζουν, ο Υιός του ανθρώπου όμως δεν έχει πού ν’ ακουμπήσει το κεφάλι του» (Λκ 9,58). Δεν ζήτησε θυσίες από τους ανθρώπους. Υπέστη ο ίδιος τη μεγάλη θυσία με την κένωση της Θεότητάς του και με τη σταύρωσή του δίκαιος υπέρ αδίκων. Έσωσε δωρεάν το ανθρώπινο γένος. Αυτός δικαιούται ν’ αποκαλείται Σωτήρας, ενώ εκείνοι που ταπείνωσαν το λαό και τον οδήγησαν στην ανυποληψία είναι δίκαιο να ονομάζονται όχι σωτήρες, αλλά ολετήρες (καταστροφείς).
Ο Χριστός με τη γέννησή του, την πρόσληψη δηλαδή της ανθρώπινης φύσης, την οποία ποτέ έκτοτε δεν αποχωρίστηκε και την οποία πήρε μαζί του στο θρόνο της Θεότητας, έσωσε τον κόσμο («το γαρ απρόσληπτον και αθεράπευτον») και έδωσε τη μεγαλύτερη ελπίδα στον άνθρωπο. Όλοι μπορούν να σωθούν, εφόσον το θελήσουν. Και ο πλέον αμαρτωλός σώζεται με τη μετάνοιά του ύστερα από την ενανθρώπηση και τη σταύρωση του Χριστού.
Η γέννηση του Χριστού συνέπεσε με τη διεξαγωγή της μεγάλης απογραφής που διέταξε για φορολογικούς λόγους ο Καίσαρας Οκταβιανός. Και την εποχή εκείνη η φορολογία ήταν δυσβάστακτη και έκανε τους πολίτες να υποφέρουν. Ο ίδιος δε ο Χριστός υπήρξε θύμα της φοροεισπρακτικής μανίας της κοσμοκράτειρας Ρώμης, που ανάγκασε την έγκυο μητέρα του να υποστεί την ταλαιπωρία μακρινού και κοπιαστικού ταξιδιού και τον ίδιο να γεννηθεί υπό άθλιες συνθήκες στον βρώμικο στάβλο της Βηθλεέμ. Τις υπέστη με καρτερία. Στόχος του ήταν η σωτηρία του κόσμου κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Κατάφερε να στρέψει την προσοχή του κόσμου σε άλλα πνευματικότερα θέματα, σε αντίθεση με τους σύγχρονους πολιτικούς που καθήλωσαν τη σκέψη και την προσοχή των ανθρώπων μόνο στα οικονομικά ζητήματα. Κατάφερε να ανυψώσει τον άνθρωπο, να τον καταστήσει αναζητητή πνευματικής τροφής και να τον οδηγήσει στην ουράνια βασιλεία.
Όποιος επισκέπτεται σήμερα τον στάβλο της Βηθλεέμ βλέπει στον τόπο εκείνο έναν περίλαμπρο ναό. Η βρωμιά εξαφανίστηκε και μετατράπηκε σε επίγειο κομμάτι της βασιλείας του Θεού. Έφτασε μόνη η γέννησή του να κάνει τη μεγάλη αλλαγή, να μεταβάλει τον στάβλο σε ναό, τη γη σε ουρανό.
Ας δεχθούμε κι εμείς, αδελφοί Έλληνες Χριστιανοί, το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ μέσα μας. Αυτός και μόνο έχει τη δύναμη να μεταβάλλει τη βρωμιά που βιώνουμε στις μέρες μας σε πάστρα και καθαριότητα, την εθνική ταπείνωση σε δόξα, τα οικονομικά αδιέξοδα σε ευκαιρία περισυλλογής και εμβάθυνσης στο βαθύτερο νόημα της ζωής.
