ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝΟΙΞΑΜΕ;
Του Πρωτ. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη
Ο Χριστός ήρθε! Τα μέσα ενημερώσεως διακήρυξαν από καιρό τον ερχομό Του.Οι πόλεις, τώρα και αρκετές ημέρες, φωταγωγήθηκαν και με μόνη την έγνοια πόσο θα στοιχίσει το χριστουγεννιάτικο τραπέζι (!) όλα τα παράθυρα των τηλεοράσεων, μας το υπενθύμιζαν φορτικά. Οι εντυπωσιακές φιέστες, τα πολύχρωμα φωτάκια και οι εθιμικοί στολισμοί των δρόμων και των καταστημάτων, έδωσαν μια έστω ανόρεξη πανηγυρική νότα.
Οι καμπάνες των εκκλησιών χτύπησαν «όρθρου βαθέως», να φέρουν το χαρούμενο μήνυμα της Γέννησης του Χριστού και οι ράθυμες συνειδήσεις των θνητών τίναξαν από πάνω τους για λίγο τον βαρύ ύπνο κι έσπευσαν να συναντήσουν τον ερχόμενο Κύριο, «ως βρέφος κείμενον εν φάτνη». Δεν ξέρω, όμως, πόσοι άκουσαν τον κλαυθμυρισμό του Νεογέννητου, που χτυπούσε με λεπτές νότες την κλειστή θύρα της καρδιάς μας, ζητώντας να Του ανοίξομε. Αλλ’ ο Χριστός δεν ήρθε μόνο τη νύχτα των Χριστουγέννων, που γιορτάσαμε. Ήρθε και έρχεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Είναι Ο ΚΡΟΥΩΝ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ. Έτσι Τον πιστεύομε και έτσι Τον στοχάστηκε ο Χριστιανός ποιητής (Στέφανος Μπολέτσης):
«Άκου χτυπούν…ξανά χτυπούν,
χτυπούν την πόρτα της καρδιάς σου.
Και ο μεγάλος Επισκέπτης έρχεται
σαν φίλος, σαν δικός κοντά σου.
Άνοιξε τώρα, πρέπει να στρωθεί
μ’ ευπρέπεια τραπέζι δείπνου.
Μα πού ν’ ακούσεις μεσ’ στα όνειρα,
τα πλάνα όνειρα του ύπνου;
Κι όλο χτυπά…Μα, δεν ακούς;
Διακριτικά χτυπάει την θύρα.
Μα συ στον ύπνο τον κατάβαθο
ζης τη ζωής σου άγονη και στείρα.
Ώ, αν ακούσεις…κι αν θα δεις…
Τη νάρκη των αιώνων αν νικήσεις,
θα στρώσεις το τραπέζι σου
και με τον Πρώτον κι Έσχατον
και ζώντα θα δειπνήσεις!...
Ο Χριστός έρχεται και ξανάρχεται, χτυπά και ξαναχτυπά κι όμως εμείς, οι πάντα πρόθυμοι να ανοίξομε την ψυχή μας στην οποιαδήποτε σκέψη που τροφοδοτεί τη ματαιοδοξία μας, στον οποιοδήποτε λογισμό, που βαυκαλίζει τον εγωισμό μας, που εξάπτει τη φαντασία μας και πολλαπλασιάζει τις φτηνές και γήινες προτιμήσεις μας, κρατάμε ερμητικά κλειστή την καρδιά μας σ’ Εκείνον, που έρχεται παρακλητικά, διακριτικά, να μας φωτίσει, να μας αγιάσει, να ξεριζώσει από μέσα μας τις ροπές και τις ορέξεις για τα πολύμορφα πάθη της ατιμίας και της φθοράς. Ήρθε και έρχεται μα δεν Τον θέλομε. Εμείς λατρεύομε άλλους θεούς. Ξαναγυρίσαμε στο Δωδεκάθεο. Λατρεύομε τον Βάκχο και την Αφροδίτη, τον Διόνυσο και την Ειλειθυία. Τέτοιοι ηλίθιοι που καταντήσαμε, να κλείνομε τα μάτια μας και την καρδιά μας στον Θεό της αγάπης και της συγγνώμης, της ειρήνης και της ευδοκίας κι αναζητούμε ένα θεό κομμένο-ραμμένο στα μέτρα μας, στα συμφέροντα και στις ορέξεις μας;
Προπάντων δεν θέλομε ένα Θεό σαν τον Χριστό μην τύχει και του μοιάσομε, γιατί αν του μοιάσουμε πρέπει Τον μιμηθούμε κιόλας στη συμπεριφορά και στα έργα, πράγμα που μας δημιουργεί ευθύνες κι υποχρεώσεις. Μίμηση Χριστού σημαίνει Σταυρό. Σημαίνει Αλήθεια. Σημαίνει Φως. Σήμερα, σε μια τέτοια σκοτεινή εποχή, που ο άνθρωπος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, προτιμά να σταυρώνει παρά να σταυρώνεται, που ζή την αντιστροφή των αξιών και προβάλλει το ψέμα για αλήθεια, τη διαστροφή για πρότυπο ηθικής, το παράνομο για νόμιμο με μια δαιμονική αλχημεία, αντικαθιστώντας τη σοφία με την δοκησισοφία, και τη γνώση με την εξυπνάδα, ένας Θεός που δέχεται όλους τους ανθρώπους κοντά Του, χωρίς καμιά διάκριση, με μοναδικά κριτήρια την συγνώμη, την ταπείνωση, την αγνότητα, την ανθρωπιά και την αγάπη, Ένας τέτοιος Θεός δεν του χρειάζεται. Και ο Χριστός θα συνεχίσει να στέκεται έξω από τα σπίτια μας, τις εκκλησιές και τις καρδιές μας, συνεχίζοντας να χτυπά, διακριτικά… τελικά, θα Του ανοίξομε, εορτάζοντας πραγματικά τα Χριστούγεννα; Μακάρι!
