Μέσα στην παραζάλη των καιρών που δεσπόζουν οι τρομερές αντιθέσεις του ευδαιμονισμού και της φτώχειας, της υλιστικής θεώρησης της ζωής, της αναζήτησης χαμένων ευκαιριών και πληγωμένων ελπίδων, η μητέρα Εκκλησία μας ανοίγει και πάλι τη σωστική πύλη για να εισέλθομε στο στάδιο των αρετών, που είναι η περίοδος της Αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Είναι μια πρόσκληση στα παιδιά της, που, παρασυρμένα κι αυτά από το πνεύμα του κόσμου, εύκολα χάνουν τις πνευματικές τους αντιστάσεις και δύσκολα βιώνουν τις αρετές, παρασυρμένα σε αρκετούς συμβιβασμούς με τον εαυτόν τους, τη συνείδησή τους και ενάντια πολλές φορές στα πιστεύω της αγίας μας Εκκλησίας. Όμως η Εκκλησία, ως στοργική μητέρα δεν θα παύσει ποτέ να υπενθυμίζει πως η ζωή του αληθινού Χριστιανού είναι αγώνας.
Και δεν είναι ανάγκη να διαθέσομε πολύ χρόνο, μελετώντας τον κοινωνικό μας περίγυρο. Μια απλή ματιά αρκεί. Να δούμε τόσα ναυάγια, τόσες απογοητεύσεις, τόσο τρόμο από φοβερές αντιπαλότητες που νεκρώνουν κάθε ικμάδα αντίστασης και μαραζώνουν κάθε ελπίδα ανάκαμψης για ζωή. Οι άνθρωποι γύρω μας, λες και τους έχει δαγκώσει η μύγα τσε-τσε και υπνώττουν μέσα σε μιά φοβερή δίνη ατολμίας, υποταγμένοι στα επικίνδυνα παιγνίδια της μοίρας που την προσδιορίζουν τα πάθη της φθοράς μιας άθεης και βασανισμένης ζωής.
Και όμως, μέσα σ’ αυτή τη δύσκολη αλλοτριωτική κατάσταση που βρισκόμαστε, παρ’ όλα τα αδιέξοδα που δημιουργεί η σύγχρονη αφασική κοινωνία, η Εκκλησία σαλπίζει το εγερτήριο σάλπισμα του αγώνα ως έξοδο, προκειμένου να διατηρηθούν οι άνθρωποι ελεύθεροι από αυτές τις αλλοτριωτικές δυνάμεις που τον κρατούν δέσμιο και να οδηγηθούν στο ξέφωτο της πνευματική ζωής, ως πνευματικοί αθλητές με επιδόσεις, που οδηγούν στην οντολογική τους τελείωση. Το σάλπισμα της Εκκλησίας είναι εξόχως ηχηρό. Ας το ακούσομε: «ώρα ήδη ημάς εξ ύπνου εγερθήναι…η νυξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν, αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός…»(Ρωμ.13,12), που θα πει με απλά λόγια: «ώρα είναι να ξυπνήσομε από τον ύπνο της πνευματικής τεμπελιάς. Η νύχτα έχει προχωρήσει πάρα πολύ η δε ημέρα της μέλλουσας ζωής είναι πολύ κοντά, τι περιμένομε; Ας πετάξομε μακριά τα έργα του σκότους (τα πάθη της φθοράς, του μίσους, της αδικίας, κάθε αμαρτίας) και ας ντυθούμε τα όπλα του φωτός (των αρετών, της δικαιοσύνης, της αγάπης).
Αυτό είναι το πρόσταγμα του αγώνα στον οποίο μας καλεί η Εκκλησία. Πρώτον: να πετάξομε μακριά τα έργα του σκότους, να φρονιμέψομε, να αφήσομε την αγριότητα των παθών και, ακολούθως, δεν μας λέει να ντυθούμε τα έργα του φωτός, αλλά τα όπλα του φωτός, που θα πεί ότι για να ντυθεί κανείς τα έργα των αρετών πρέπει να πολεμήσει, να αγωνιστεί σκληρά για να τα αποκτήσει. Αυτά τα έργα των αρετών δεν μπορεί κανείς να τα παραγγείλλει ή να τα βρει σε κανένα super market και να τα αγοράσει. Τα αποκτά με τον αγώνα του, τα πληρώνει με τον ένδακρυ κόπο της ασκήσεως των μεγάλων αρετών: της νηστείας, της προσευχής της μετανοίας και προπαντός της έμπρακτης θυσιαστικής αγάπης. Με αυτή δηλαδή την προτροπή της η Εκκλησία μας προστάζει απλά: Ζωστείτε τα άρματα!
Να πολεμήσομε τον κακό και πρόστυχο εαυτόν μας, ο οποίος μας κρύβεται, καμουφλάρεται πολλές φορές πίσω από σχήματα και προσχήματα ευσεβοφανή, προσπαθώντας να μας ξεγελάσει, πράγμα που κατορθώνει, γιατί μας αρέσει η αυτοκολακεία κι ο αυτοέπαινος και επειδή δεν μάθαμε να κάνομε ειλικρινή διάλογο μαζί του παρασυρόμαστε από τα απατηλά του γλυκόλογα. Εδώ, λοιπόν, χρειάζεται αγώνας κι όταν νικήσομε σ’ αυτή την πάλη με τον εαυτόν μας, αυτή είναι κι η μεγαλύτερη νίκη μας. Ύστερα ο αγώνας αυτός περνά και από τη ζωή των άλλων. Η καρδιά μας δεν ανήκει μόνο σ’ εμάς. Ανήκει και στους άλλους.
«Η ζωή της καρδιάς» λέει ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, «είναι αγάπη, ενώ η κακία απέναντι στους αδελφούς μας είναι ο θάνατος της καρδιάς». Ο πνευματικός αγώνας που ξεκινά από την καρδιά μας για να μάθει να αγαπά και να νικήσει τον θάνατο συνεχίζει και μέσα στις καρδιές των άλλων ανθρώπων. Τυλιγμένοι κι αυτοί με τις ίδιες έγνοιες και τα ίδια προβλήματα έχουν άμεση την ανάγκη παρηγοριάς και ενίσχυσης. Και σ΄ αυτό έγκειται ο δικός μας ο αγώνας. Αν παρακαλώ τον Θεό και αν προσεύχομαι μόνο για τα δικά μου προβλήματα και τις δικές μου έγνοιες, αυτό κάτι λέει ή σχεδόν τίποτα, αν όμως η καρδιά μου διαστέλλεται και αγκαλιάζει και τους άλλους πονεμένους ανθρώπους, αυτό είναι το παν. Τότε η καρδιά μου ζωσμένη τα άρματα της Σταυρωμένης Αγάπης, βαδίζει τον δρόμο της αθλήσεως και μέσα σ’ αυτή την εποχή της ανελευθερίας, της ατομοκρατίας και της απουσίας της αγάπης, αυτή η εν Χριστώ άσκηση αποτελεί το σταθερό θρόισμα της ελπίδος και την ελευθερία της όντως ζωής.
