Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ
Του Μιχαήλ Τσακιράκη
Καθηγητή Θεολόγου στο 1ο Γυμνάσιο Αγίου Νικολάου
Ο λαμπρότερος μαθητής του Αριστοτέλη έγραψε τους Χαρακτήρες (Θεόφραστος), όπου περιγράφονται οι κυριότεροι ψυχολογικοί τύποι ανθρώπων, όπως βλέπουμε και στα ΝΕ το Ιδού ο άνθρωπος (Λασκαράτος). Για το χαρακτήρα του Έλληνα διαχρονικά αναμφίβολα υπάρχουν πολλά που έχει καταγράψει η Ιστορία, Ελληνική και Παγκόσμια (Παπαρρηγόπουλος). Σε εξαιρετικό ομώνυμο έργο ιστορικού (Βακαλόπουλου) εξετάζεται το ελληνικό έθνος από την οπτική των ξένων. Ευφυέστατοι, αισιοδοξότατοι μέχρι εθνικής αφελείας, δεισιδαιμονέστατοι και φιλελευθερώτατοι οι Έλληνες. Στα θετικά τονίζονται η δημιουργικότητα, αφού ο Αρχαιοελληνικός πολιτισμός θα είναι πάντα ζωντανός γιατί οι πρόγονοί μας πέρασαν από όλα τα μονοπάτια της σκέψης ως πραγματικοί δημιουργοί και δάσκαλοι των νεοτέρων λαών (αναφωνεί κι ο πολύς Κορδάτος το 1940) κάτι που ομολογείται και από τους ξένους ήδη από την αρχαιότητα και έως τις μέρες μας (Οράτιος, Μπρετόν). Αυτός ο πολύτροπος Οδυσσέας ζει και κινείται (ανά-)μεσά μας διαρκώς.
Αρνητικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων είναι η διχόνοια, υπερβολική φιλοτιμία, φιλαρχία και άκρατος ατομικισμός ήδη από τους πρώτους στίχους του αρχαιότερου ευρωπαϊκού λογοτεχνικού έργου, της Ιλιάδας, αφού φιλονικούν ο Αγαμέμνονας, ο αρχηγός των Ελλήνων και βασιλιάς των Μυκηνών, και ο Αχιλλέας, βασιλιάς των Μυρμιδόνων και του ¼ των ελληνικών δυνάμεων που εξεστράτευσαν εναντίον της Τροίας (Β ραψωδία). Κατά τον ποιητή Όμηρο «τη μάνητα, θεά, τραγούδα μας του ξακουστού Αχιλλέα… πίκρες που’ δωκε στους Αχαιούς (Έλληνες) περίσσιες και πλήθος αντρειωμένες έστειλε ψυχές στον Άδη κάτω παλικαριών, στους σκύλους ρίχνοντας να φάνε τα κορμιά τους και στα όρνια ολούθε… απ’ τη στιγμή που πρωτοπιάστηκαν και χώρισαν οι δυο τους του Ατρέα ο γιος ο στρατοκράτορας κι ο μέγας Αχιλλέας» (μτφρ. προοιμίου, Καζαντζάκη-Κακριδή). Οι ολέθριες συνέπειες της εμφύλιας έριδας αυτής είναι ορατές μέχρι σήμερα. Ο χαρακτήρας των νεοελλήνων πάντως επιδεινώθηκε εξαιτίας του ελληνικού μεσαίωνα, της τουρκικής σκλαβιάς.
Όπου μάλιστα οι εχθροί δεν μπορούν να υπερισχύσουν μεταχειρίζονται ελληνικά προδοτικά χέρια και σχέδια για να πετύχουν τα καταχθόνια σχέδιά τους ήδη από τα χρόνια του Μαλιέως Εφιάλτη (Ηρόδοτος) και με τη συνδρομή του ολετήρα της ελληνικής αρχαιότητας Αλκιβιάδη που πρόδωσε εφιαλτικά τους συμπατριώτες του Αθηναίους στους Σπαρτιάτες και εν συνεχεία όλους τους Έλληνες στους Πέρσες κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όταν κατέστρεψε ό, τι κέρδισαν οι Έλληνες με τους περσικούς πολέμους και το χρυσό αιώνα (Θουκυδίδης). Κι έπρεπε να έρθει στους χρυσούς, τους 100ούς Ολυμπιακούς Αγώνες ο μέγας ρήτορας για να θυμίσει στην Ολυμπία με τον Πανηγυρικό του στους Πανέλληνες ότι Έλληνες είναι οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες (Ισοκράτης), όπως κι οι Φίλιππος και Μ. Αλέξανδρος για να πραγματοποιήσουν τη διάδοση του ελληνικού πνεύματος στα πέρατα της οικουμένης, έστω και πλην Λακεδαιμονίων (Καβάφης) αφού οι τελευταίοι εκπλήρωσαν το ιστορικό τους χρέος στο ακέραιο όταν η πατρίδα τους το ζήτησε και μέσα στη σκληρή ιστορική νομοτέλεια. Κι εδώ όμως βλέπουμε το ίδιο πρόβλημα με το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου όταν και οι επίγονοι φιλονικούν αναμεταξύ τους έως ότου επωφεληθούν οι εκ Δυσμών εχθροί μας με τη βοήθεια προδοτών Ελλήνων ή και αναξίων Ελλήνων ηγετών (Πλούταρχος) και καταβάλλουν για αιώνες τον ελληνισμό εγκαινιάζοντας την περίοδο της ρωμαιοκρατίας (Βίνκελμαν). Η πολιτιστική διαφορά έσωσε για μια ακόμα την ελευθερία μας, αφού όντως υποτάχτηκαν και οι Ρωμαίοι από το αιώνιο ελληνικό πνεύμα.
Στη συνέχεια έρχεται κορυφαία Ελληνίδα επιστήμων να μας θυμίσει ότι είμαστε όλοι Βυζαντινοί (Αρβελέρ-Γλύκατζη) ειδικότερα οι Ευρωπαίοι. Αν και υφίσταται σχιζοφρενική διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας το Βυζάντιο είναι τα δυο βασικά χαρακτηριστικά της ελληνοσύνης, ελληνική γλώσσα και ορθοδοξία και ισχύει το ότι οι νεοέλληνες έχουν ένα κόμπλεξ γνωρίζοντας ότι από μια αυτοκρατορία καταλήξαμε ύστερα από αιώνες σκλαβιάς στο ελληνικό κράτος(Αρβελέρ, ό.π.). πώς όμως γνώριζαν να έχουν άριστη γνώση των οικονομικών -πβ. Φωκά Α΄ που επέβαλε ειδικούς φόρους («κακώσεις») στους κατέχοντες όπως κι ο Περικλής άλλοτε με τις χορηγίες..κορυφαίοι σε όλους τους τομείς οι Βυζαντινοί με χρυσό νόμισμα και πολιτισμό (Burns).
Και τέλος στα χρόνια του Αγώνα για την εθνική μας Ανεξαρτησία τα πράγματα ξεκαθαρίζουν ολότελα. Πίστη στο Θεό και την πατρίδα όπως υπέρ βωμών και εστιών είναι το ζητούμενο πάντα όπως φαίνεται και στον εθνικό μας Ύμνο στην Ελευθερία… Διατηρώντας τη σκόπιμη κρυπτογραφική ανορθογραφία ομολογούν οι φιλικοί πως: ι ετερία σινίστατε από καθαφτό γρεκούς φιλοπάτριδας κε ονομάζετε ετερία τον φιλικόν – ο σκοπός αφτόν ίνε ι καλιτέρεφσις του έθνους κε αν ο Θεός το σινχορίσι ι ελεφθερία του. Τι ήταν λοιπόν το 1821 άλλο από ιερός Αγώνας της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, όπως αποδεικνύεται και από όλα τα κείμενα των πρωταγωνιστών του και ειδικότερα όλων των μαχίμων δυνάμεών του –πβ. το πρώτο κείμενο του αγώνα από τον Υψηλάντη: «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος»- καθώς και από τη σύνθεση των μελών της Φ.Ε., όπου η συντριπτική πλειοψηφία ήταν Έλληνες της ανερχόμενης αστικής τάξεως και σχεδόν όλοι οι κληρικοί (55 και 10 % αντίστοιχα, ειδικά για το Μοριά περίπου 20 από τους 24 επισκόπους κ.ο.κ.). Και επί τουρκοκρατίας –βενετοκρατίας όπως και στα χρόνια του Αγώνα κοινός ο αγώνας των Ελλήνων Ορθοδόξων χριστιανών για εθνική απελευθέρωση από την καταπίεση του ξένου ζυγού της οθωμανικής και βενετικής φεουδαρχίας, όπως άλλοτε από τον περσικό, ρωμαϊκό, φοινικικό, αραβικό, βουλγαρικό, γερμανικό, ιταλικό κ.ο.κ. ζυγό, κάτι που χαλυβδώνει τον αγώνα μας για ελευθερία, γιατί όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά (Ρήγας).
