ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ: Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΜΑΣ…
Του Πρωτ. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη
Όλα όσα περιγράφονται στο θεοφώτιστο βιβλίο της Αγίας Γραφής, είτε ως ιστορικά γεγονότα είτε ως διδασκαλία του Ιησού Χριστού και των Αγίων ανδρών, που τους αξίωσε ο Θεός να γίνουν ερμηνευτές του Λόγου Του, δεν είναι μόνον απλά ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν «τω καιρώ εκείνω» ή διδασκαλίες που ειπώθηκαν με αφορμή κάποιο γεγονός, αλλά είναι επαναλαμβανόμενα γεγονότα μέσα στον χρόνο με άλλη μορφή, ατομικές ή συλλογικές καταφάσεις, γι’ αυτό και έχουν διιστορική αξία και σημασία.
Χθες, το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής αναφερόταν στην ίαση ενός παραλυτικού, που τον βρήκε ο Κύριος ξαπλωμένο επί τριάντα οκτώ χρόνια στη στοά της Προβατικής Κολυμβήθρας. Η θέα του παραλυτικού δεν αφήνει ασυγκίνητο τον Κύριο. Βλέπει τη φοβερή αρρώστια της παραλυσίας, που τον έχει καθηλωμένο σε ακινησία τόσα χρόνια και στοχάζεται την υπομονή του και προπαντός τη φριχτή μοναξιά, που τον πληγώνει περισσότερο από την αρρώστια, όπως με παράπονο την εκφράζει: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω». Και Εκείνος, που έγινε Άνθρωπος για τον άνθρωπο, ακούει το παράπονό του και όχι μόνο το ακούει, αλλά πηγαίνει κοντά του και τον γιατρεύει και στη συνέχει τον προστάζει να μην αμαρτήσει πλέον, για να μη πάθει ξανά ένα τέτοιο κακό.
Η εικόνα αυτή του παραλυτικού της Βηθεσδά, δεν απέχει πολύ από την εικόνα της εποχής μας. Το πρόσωπο του παραλυτικού μεγεθύνεται και απλώνεται σε όλων τα πρόσωπα και η Βηθεσδά γίνεται ολόκληρη η πατρίδα μας. Θα μπορούσαμε, βέβαια, να χαρακτηρίσομε αυτή την κατάσταση, που απλώνεται και σκεπάζει σαν μαύρο σύννεφο κρίσεως και ανασφάλειας ολόκληρο τον κόσμο, ως γενική παραλυσία. Ειδικότερα, όμως, θα καταθέσομε μερικές σκέψεις για την Ελληνική πραγματικότητα, όπως την βιώνομε όλοι, εντοπίζοντας αυτή την αρρώστια ως φαινόμενο πνευματικής παραλυσίας σε διαφόρους τομείς, που διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα και συγχρόνως γίνεται δικής μας βασανιστική μοναξιά.
Πρώτα – πρώτα παραλυσία χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Έσπασε ο συνεκτικός δεσμός που ένωνε παλαιότερα τους ανθρώπους. Οι αξίες που είναι οι κρίκοι, και συνθέτουν την αλυσίδα που κρατά τους ανθρώπους ενωμένους, σπάσανε. Μοντέρνα συστήματα, ξένα προς την ελληνική παράδοση παρεισέφρησαν και μόλυναν πατροπαράδοτους θεσμούς όπως είναι η οικογένεια, η συντεκνιά, το φιλότιμο η ανθρωπιά. Κι έγινε όλη αυτή η χαλασιά, που έφερε την κοινωνική παραλυσία, γιατί τα ρεύματα αυτά εγκολπώθηκαν και προωθήθηκαν από εκείνους που έπρεπε να είναι οι θεματοφύλακες των αξιών. Έτσι φτάσαμε στην απο-ιεροποίηση του γάμου και τη διάλυση της οικογένειας, τον έξαλλο φεμινισμό, την απομυθοποίηση των ηθικών αρχών, τη συστηματική περιθωριοποίηση της εκκλησιαστικής και κοινοτικής ζωής, τη διαστροφική νέκρωση και εκμετάλλευση της ψυχής του λαού, με τον κατακερματισμό της δυνάμεώς του, όπως κατάφεραν να μετατρέψουν τον άνθρωπο από ζώον θεούμενον και ζώον πολιτικόν σε απρόσωπο οπαδό θλιβερών κομμάτων και αποκομμάτων.
Βασικό αίτιο της κοινωνικής παραλυσίας θεωρείται η παραλυσία της Παιδείας. Το ανθρωπιστικό βάθρο της Παιδείας γκρεμίστηκε και έχει αντικατασταθεί από ωφελιμιστικές πρακτικές, που αντί να μορφώνουν τα παιδιά και να τα ανάγουν σε προσωπικότητες, τα μετατρέπουν σε νούμερα και εξαρτήματα μιας κουρδισμένης παραγωγικής μηχανής, χωρίς οράματα, χωρίς ιστορική γνώση, δίχως Θεό, δίχως πατρίδα, δίχως οικογένεια, φτερά στον άνεμο, εύχρηστα αθύρματα, εκμεταλλεύσιμα στα χέρια των πάσης φύσεως επιτηδείων.
Επίσης, παραλυσία χαρακτηρίζει, δυστυχώς, και την πνευματική και εκκλησιαστική μας ζωή. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται στη γλώσσα της Εκκλησίας «ακηδεία», που είναι ο πνευματικός λήθαργος και συνεπάγεται την παραλυσία των δυνάμεων της ψυχής, την αδιαφορία ανάληψης πνευματικού αγώνα και προπαντός συμμόρφωση και τήρηση των αρχών του ευαγγελίου. Έχομε μετατρέψει την Εκκλησία σε Θρησκεία και το εκκλησιαστικό βίωμα σε εκκοσμικευμένες πρακτικές δημοσίων σχέσεων. Τι κρίμα! «Δεν μπορεί κανείς να δουλεύει σε δύο αφεντικά», λέει ο Χριστός, κι όμως εμείς αγκαλιαζόμαστε και τα βρίσκομε με τον Καίσαρα, τον συνάρχοντα του Μαμωνά. Να τα έχομε καλά με όλους!
Και όμως! Ο παραλυτικός της Βηθεσδά μας δίνει τη λύση. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι η υπακοή στο πρόσταγμα του Χριστού: «Μηκέτι αμάρτανε»! Έτσι είπε στον παραλυτικό. Η θεραπεία χρειάζεται θυσίες και αγώνα προσωπικό. Να αποχωριστούμε παγιωμένα συμφέρονται και εξωφρενικούς εγωισμούς και να περάσομε από το «εγώ» στο «εμείς» του Μακρυγιάννη, με αληθινή μετάνοια. Να καθαρίσομε την ψυχή μας. Να ξαναβάλομε τον Θεό στη ζωή μας. Και να δίνομε σ’ Αυτόν λόγο για τις πράξεις και τις παραλείψεις μας, γιατί Αυτός μόνον είναι ικανός να μας γιατρέψει από την αρρώστια της παραλυσίας, που υποφέρομε και σαν άτομα και σαν Έθνος.
