ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ - THEOLOGOI-KRITIS.SCH.GR

ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

  • Μεγαλύτερο μέγεθος γραμματοσειράς
  • Προκαθορισμένο μέγεθος γραμματοσειράς
  • Μικρότερο μέγεθος γραμματοσειράς

Η στάμνα

E-mail Εκτύπωση

Η  ΣΤΑΜΝΑ

Του Πρωτ. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη

Στο ευαγγέλιο που ακούσαμε χθες στην Κυριακάτικη λειτουργία και αναφέρεται στη συνάντηση και τον διάλογο του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα (Ιωάν.4.5-42), υπάρχει μια λέξη που, ακούοντάς την κανείς, μπορεί να πει πως δεν χρειαζόταν ή τουλάχιστον ότι είναι χωρίς νόημα. Και όμως, καμιά λέξη του ευαγγελίου δεν είναι περιττή και καθεμιά έχει την ερμηνεία και τη σημασία της.

Η αλήθεια είναι πως, όταν διαβάσομε προσεκτικά το ευαγγέλιο του Ιωάννη, από το οποίο είναι παρμένη και η παραπάνω περικοπή, θα αντιληφθούμε την ακρίβεια με την οποία περιγράφουν τα γεγονότα της ζωής του Χριστού οι ευαγγελιστές, χωρίς περιττά πράγματα, αφού για να τα γράψει κανείς όλα «όσα εποίησεν ο Ιησούς, δεν θα μπορέσουν να τα  χωρέσουν όλα τα βιβλία του κόσμου» (Ιωάν.21.25). Άρα, αυτά που γράφουν είναι σημαντικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού επραγματοποιήθη αυτός ο υπέροχος και μοναδικά πνευματικός διάλογος του Χριστού με την Σαμαρείτιδα, ότι «ο Θεός είναι πνεύμα και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν» και αφού απάντησε ο Χριστός στην εναγώνια νοσταλγία της για τον ερχομό του Μεσσία με τον αφοπλιστικό λόγο Του: «Εγώ ειμι ο λαλών σοι», αποκαλύπτοντας έτσι πλήρως την ταυτότητά Του, ως Μεσσία, επήλθε μια ριζική μεταβολή στον εσωτερικό της κόσμο. Ξέχασε τον παλιό εαυτό της, γέμισε με θείο έρωτα η καρδιά της, έγινε νέος άνθρωπος κι έφυγε τρεχάτη να διαλαλήσει παντού «τοις ανθρώποις: «Δεύτε ίδετε άνθρωπον, που μου είπε τα πάντα όσα εποίησα».

Έτσι γίνεται πάντα. Μπορεί ο άνθρωπος να έχει δώσει την καρδιά του σε χίλιους δυό έρωτες, στον πλούτο και τη δόξα, στη φιλία και την απόλαυση των ποικίλων ηδονών της σάρκας και των αισθήσεων, μα η καρδιά ποτέ δεν θα αναπαυθεί σ’ αυτές τις αγάπες όσο πλούσιες και πληθωρικές κι αν φαίνονται, γιατί πάντοτε θα αναζητά τον αιώνιο Εραστή των ανθρωπίνων καρδιών, που είναι ο Θεός, ο Πλάστης και Δημιουργός της και μόνο κοντά σ’ Αυτόν μπορεί να αναπαυθεί και να ξεδιψάσει. Το ίδιο έγινε και με αυτή την αμαρτωλή γυναίκα τη Σαμαρείτιδα, που είχε πέντε άντρες και τους άλλαζε σαν τα πουκάμισα που λέει ο λόγος κι αυτός ο τελευταίος δεν ήταν νόμιμος άνδρας της, απλά συζούσε μαζί του ώσπου να γίνει κι αυτός παρελθόν.

Όμως, σαν γνώρισε τον ερατεινό Νυμφίο των ανθρωπίνων καρδιών, τον Χριστό, τότε ξεκόλλησε την καρδιά της απ’ όλους τους γήινους έρωτες και χαρίστηκε για πάντα σ’ Εκείνον που πρώτος «ηγάπησεν ημάς». Και στο σημείο αυτό έχει τη θέση και το νόημά της η στάμνα της Σαμαρείτιδος. Σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής: «Αφήκεν ούν την υδρίαν (τη στάμνα) αυτής η γυνή και απήλθεν εις την πόλιν…». Δεν την ξέχασε, την αφήκε! Δεν  χρειαζότανε πλέον να την πηγαίνει εδώ κι εκεί για να τη γεμίσει. Την πηγή τη βρήκε με το νερό που ξεδιψά και όποιος πιεί απ’ αυτό «ου διψήσει εις τον αιώνα». Στάμνα είναι η καρδιά του ανθρώπου, που θέλει να τη γεμίσει με νερό, να ξεδιψάσει. Κι αυτή τη στάμνα - καρδιά της η Σαμαρείτιδα είχε τη λαχτάρα να τη γεμίσει με νερό καθαρό. Μάταια, όμως! Μα τώρα, που πέτυχε την αληθινή πηγή «Ούτως άρα προετίμησε το ύδωρ  του Χριστού, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον, της του Ιακώβ πηγής», σημειώνει ο Θεοφύλακτος. Κι «Όταν πυρωθεί ψυχή τω πυρί τω θείω, προς ουδέν  των εν τη γη ορά, ου προς δόξαν, ου προς αισχύνην, αλλ’ ενός εστι μόνου, της κατεχούσης αυτήν φλογός», ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Η δίψα και η πείνα είναι στη φύση του ανθρώπου, χωρίς αυτά δεν μπορεί να ζήσει. Γι’ αυτό και πάντα θέλει να θρέψει και να ποτίσει, πέρα από την πείνα και τη δίψα του κορμιού και την καρδιά του, να γεμίσει αυτή τη στάμνα, θεραπεύοντας τις υπαρξιακές αγωνίες κι αναζητήσεις του. Όμως τις περισσότερες φορές τη γεμίζομε  από θολές πηγές και νερό μολυσμένο, με τ’ αλμυρό νερό της αμαρτίας γι’ αυτό και δεν ξεδιψούμε ποτέ. Μπορεί να είναι ο έρωτας του πλούτου ένα μεγάλο δόλωμα για τις φτωχές καρδιές κι ο έρωτας της σάρκας μια θελκτική παγίδα για την απόλαυση των αισθήσεων, που πάντα τελειώνουν με μια πικρή γεύση και οδύνη. Καιρός να εγκαταλείψομε αυτή τη χωματένια καρδιά σε κάποιο ξεροπήγαδο των αναζητήσεών μας, για να την αναπλάσει ο ζωοδότης Χριστός σε σκεύος ουράνιο, όπως την καρδιά της Σαμαρείτιδος, και να τη γεμίσει με τη χάρη Του και τον θείο έρωτά Του.

 

 

Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση