Πάει και τούτο το καλοκαίρι! Πέρασε κι αυτό όπως και τόσα άλλα μέσα στην άπατη χοάνη του χρόνου, που συνεχίζει την πορεία της αχόρταγη, ανελέητη, συνταιριασμένη και βουβή με τον αδιάφορο χρόνο, ένα ζευγάρι που το έσμιξε ο Δημιουργός, αφότου έπλασε τον κόσμο. Εμείς δεν είδαμε ποτέ τον γάμο τους, κι όμως τους ευχόμαστε και τους βοηθάμε να ζήσουν και πληθαίνομε τη φαμίλια τους, με τη δική μας τη ζωή και τα έργα μας. Πότε χαρές, πότε πίκρες, πότε γέλιο και κλάμα τους στέλνομε κι αυτό το αδιάντροπο ζευγάρι – χρόνος και τόπος - τα δέχεται στην αγκαλιά του σαν δικά του παιδιά και χαίρεται, κι ύστερα μας σαρκάζει και μας λοιδορεί, συνεχίζοντας, πεισματικά και αχάριστα, την ατέρμονη πορεία του. Και μόνον όταν ο Δημιουργός Θεός θα φρενάρει τον χρόνο, τότε και όλο αυτό το ανθρώπινο ποτάμι της άπατης χοάνης των έργων μας, θα σταματήσει την πορεία του.
Όλος ο κύκλος του χρόνου, άθελά μας, όσο περνάνε τα χρόνια, μας θυμίζει το σχολικό ανέκδοτο:- Πόσες είναι οι τέσσερις εποχές του χρόνου; Απάντηση:- Οι τρεις, εποχές του χρόνου είναι οι εξής δύο: το καλοκαίρι. Μήπως φτάσαμε και ζούμε το ανέκδοτο αυτό ως πραγματικότητα; Αλλά κι αν ακόμη δεν το ζούμε στην απολυτότητά του προς τα εκεί βαδίζομε.
Άλλοτε, φτάνοντας τις μέρες αυτές του φθινοπώρου μαζεύαμε τον εαυτό μας, από όλη την εξωστρέφεια του καλοκαιριού κι αρχίζαμε σιγά-σιγά να κουβεντιάζομε μαζί του. Τα φύλλα των δένδρων, αφού τέλειωσαν τον προορισμό τους πέφτανε κι άφηναν το δένδρο γυμνό και ξέφυλλο στην πνοή του ανέμου. Η γη φριγμένη περίμενε τον συνοφρυωμένο ουρανό να την ποτίσει, κι οι πρώτες σταγόνες της βροχής έδιναν το σύνθημα πως το καλοκαίρι έπρεπε να αποχωρίσει. Κι εκείνο υπάκουο στα κελεύσματα του Δημιουργού, παραχωρούσε ευχάριστα στον αφέντη της εποχής, το φθινόπωρο, για να παραδώσει κι αυτό με τη σειρά του στον αφέντη χειμώνα κι ύστερα εκείνος στην αφέντρα άνοιξη κι η άνοιξη στο ζεστό καλοκαίρι.
Τώρα όλα άλλαξαν. Και καταλήξαμε να έχομε μόνο δύο εποχές κι αυτές μπερδεμένες: χειμώνα και καλοκαίρι. Και οι λέξεις, που προσδιόριζαν τις εποχές κι αυτές έχουν σημαντικά αλλάξει. Φθίνουν οι οπώρες κι αρχίζει ο χειμώνας! Ποιες οπώρες; Μα αυτές δεν πρόλαβαν καν να ωριμάσουν, τις κατάστρεψαν τα χαλάζια, οι ξαφνικές καταιγίδες, οι απότομες υψηλές θερμοκρασίες…Τα φύλλα δεν πέφτουν, γιατί, τα καίνε οι εκατοντάδες πυρκαγιές, που κάθε καλοκαίρι ερημώνουν χιλιάδες στρέμματα δασών κι αποστερούν την ευλογία από τις βροχές που έρχονταν να δροσίσουν την πλάση, πέφτοντας αργά στο χώμα, που μοσκοβολούσε νέα βλάστηση και ζωή. Τώρα κι αυτές οι βροχές έρχονται με βία και καταιγίδες κι έχομε μόνο πλημμύρες και καταστροφικά νεροπάρματα.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί, απλούστατα, οι καιροί άλλαξαν, αφού πρώτα αλλάξαμε εμείς οι άνθρωποι. Κάποτε είχαμε χρόνο και για τον εαυτό μας και για τους άλλους. Τώρα δεν έχομε για κανένα. Τρέχομε και δεν φτάνομε σαν τα τρελά μυρμήγκια, νευρικά και ακατάστατα. Μαζεύομε να γεμίσομε τις γήινες αποθήκες των ψευδαισθήσεών μας, για να έρθει η πλημμύρα της αφροσύνης να αφανίσει κάθε επιπόλαιη και παράνομη σοδειά μας. Αυτονομηθήκαμε από τον ευεργέτη Θεό, γιατί ξεχάσαμε πως όποιος δεν συνάζει εν Θεώ, αυτά του θα μαζώξει ο διάβολος, με καταπληκτική μαεστρία, τα σκορπίζει.
Παλιά, η δουλειά ήτανε εργασία κι ιδανικό. Και μάλιστα εργασία σκληρή αλλά ωφέλιμη. Τώρα έγινε δουλεία, κουταμάρα και βόλεμα για τους εξυπνάκηδες, που μάθανε να ζούνε με δανικά κι όχι με ιδανικά. Τότε ζούσαμε με ένα μισθουλάκι ευχαριστημένοι, τώρα ζούμε με τις αυξήσεις των μισθών που θα πάρομε, σύμφωνα με τις υποσχέσεις και διεκδικήσεις των βολεμένων συνδικαλιστών! Τότε μαζευόμαστε όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι, κάναμε τον σταυρό μας και μοιραζόμαστε το λιγοστό φαί και το λειψό ψωμί κι ήμαστε ευχαριστημένοι. Τώρα ο καθένας κι επάνω του καταφεύγει στα φαστφουντάδικα, ταχυφαγεία και γεμίζει τον εαυτό του χοληστερίνες. Κάποτε περνάγαμε όλο κέφι στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με το ουζάκι και το κρασάκι, το τραγούδι και τα γαργαλιστικά χωρατά και ανέκδοτα και σήμερα σε ακριβά εστιατόρια και ταβέρνες καμαρώνομε τον αρχοντοχωριατισμό μας.
Κι ακόμη, γιατί όλα αυτά; Ας πάμε πιο πίσω. Οι θεμελιωτές των επιστημών, όπως ο Πσχάλ, ο Νεύτων, ο Παστέρ κ. ά. Ήσαν άνθρωποι ευσεβείς και φιλόθεοι. Πίστευαν πως οι ανακαλύψεις τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά χρωματιστά βότσαλα στην απέραντη αμμουδιά της σοφίας του Θεού κι ένα ποτήρι νερό στον ωκεανό της αγάπης Του. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι νεώτεροι επιστήμονες έδιωξαν τον Δημιουργό του σύμπαντος και πήραν τη θέση Του. Χιλιάδες ατομικές βόμβες και δηλητήρια μολύνουν συνεχώς τη γη και μεταλλάσσουν κάθε υγιές προϊόν σε ό, τι βλαβερό και επικίνδυνο για την υγεία μας. Ο καρκίνος, οι τερατογεννήσεις και οι ασθένειες που νομίζαμε πως είχαν νικηθεί ξαναγυρίζουν και βρίσκονται σε μεγαλύτερη έξαρση. Ύστερα διερωτόμαστε: Άλλαξαν οι καιροί; Μα πώς να μην αλλάξουν, αφού εμείς πρώτα αλλάξαμε;
