Ο αγιάζων κι οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες γιατί εμείς οι χριστιανοί είμαστε αδέλφια του Χριστού* και τόσο πολύ τιμηθήκαμε από Αυτόν κι εννοείται ότι ο αγιάζων είναι ο Χριστός κι οι αγιαζόμενοι εμείς κι όλοι μας πάλι είμαστε από Ένα και τον Αυτόν Πατέρα αλλά με μια βασική διαφορά ότι Εκείνος είναι γνήσιος και φυσικός Υιός Του ενώ εμείς ως κτίσματά Του κι όχι από την αυτή ουσία και υπόσταση του Πατρός κι εμείς απλώς μετέχουμε και είμαστε κατά χάρη υιοί Του γιατί τόση είναι η υπεροχή Του απέναντί μας ώστε κι η ομοιότητα είναι υπεροχή ανάμεσα στο Χριστό και σε μας! Κι αυτό ισχύει και για τα σώματα των αγίων –σύμμορφοι τω σώματι της δόξης Αυτού- επειδή Εκείνος όταν ανέβηκε στο όρος και μεταμορφώθηκε δοξάζοντας το σώμα το ανθρώπινο όπως και τα δικά μας θα δοξασθούν υπό προϋποθέσεις βεβαίως… κι επιπλέον ο Χριστός υπερέχει και σε τούτο: κι ας είναι Θεάνθρωπος κι όμως συγκαταβαίνει και δε ντρέπεται να μας ονομάζει αδελφούς Του επειδή κι αδελφοποιησία αυτή είναι ακριβώς αποτέλεσμα της φιλανθρωπίας Του και φιλοστοργίας που δε ντρέπεται ούτε τη δική μας ευτέλεια –τι διαφορά μεταξύ Κτίστη και κτίσματος κι όμως… Ενδύθηκε λοιπόν την φύση μας κι επομένως και την αδελφότητα των ανθρώπων και την ένωση των ανθρώπων και της ανθρωπότητας κι ο Χριστός έτσι έγινε αδελφός όλων μας! Η υπεροχή όμως παραμένει κι έτσι κατανοούμε και τα επόμενα: μιλώντας στον Πατέρα λέει ότι απαγγελώ το όνομά Σου στους σκοτισμένους και αγνοούντες αδελφούς Μου. Κι ακόμα παραπέρα ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος και αδελφός μας γιατί όπως κάθε άνθρωπος ελπίζει στο Θεό κι ο Χριστός έλπιζεστον Πατέρα κι άρα κι εμείς οφείλουμε να ελπίζουμε στο Θεό μόνο αφού κι Αυτός που ήταν ανενδεής και αχρείαστος σε όλα κι όμως είχε ελπίδα στο Θεό και Πατέρα καθό άνθρωπος κατά την ένσαρκή Του Οικονομία!
Εν συνεχεία δείχνει ο απόστολος ότι ο Χριστός είναι Πατέρας μας αφού εκ μέρους Του λέει: να εγώ και τα παιδιά που Μου έδωσε ο Θεός ώστε να φανεί κι η ευδοκία του Πατρός στο να σαρκωθεί ο Υιός κι όπως κι αυτά παρόμοια κι απαράλλακτα κι αληθινά με τους άλλους ανθρώπους σαρκώθηκε ο Υιός κι έγινε άνθρωπος κι όλα αυτά εξαιτίας που ήθελε να καταργήσει το διάβολο που είχε κράτος και δύναμη κι επομένως και το θάνατο αφού έλαβε σώμα κι άρα θνητό. Ο τρόπος είναι η αμαρτία που συνόδευε τον άνθρωπο που οδηγείτο από το διάβολο σ’ αυτό από την πρώτη παρακοή του Αδάμ κι εξής κι είχε φέρει και το θάνατο εναντίον μας. Αυτό το μεταχειρίστηκε κι ο Χριστός εναντίον του διαβόλου έργο πραγματικά μεγάλης σοφίας και δυνάμεως να αχρηστέψει το διάβολο με τα ίδια του τα όπλα. Έτσι επιτεύχθηκε η απελευθέρωση των ανθρώπων που από φόβο θανάτου υπόκειντο στο θάνατο κι κρατούνταν ακόμα κάτω από τη σκλαβιά του θανάτου αφού δεν είχε ακόμα καταλυθεί κι αυτό τους έφερνε τρόμο και φόβο και τίποτε δε μπορούσαν να χαρούνε στη ζωή… κι άρα και σήμερα όποιος τυχόν φοβάται το θάνατο είναι ανελεύθερος και δούλος πάντων αλλά για να πετύχουμε να αφοβία θανάτου πρέπει να φοβόμαστε την αμαρτία μη διαπράττουμε κι ακόμα να ζούμε με ανάλογο τρόπο που αρμόζει σε χριστιανό όπως κι ο Χριστός μας έδειξε ο ίδιος κι όλοι Του οι άγιοι. Τι μεγάλη παρηγοριά στους χριστιανούς είναι αυτό που για την πίστη τους και τις θ. εντολές διώκονται και ταλαιπωρούνται ποικιλοτρόπως αφού δε φοβούνται πια θάνατο όπως οι παλιοί εκείνοι… αντίθετα όσοι ζουν με τρυφές και αναπαύσεις και πλούτη πολλά και υπάρχοντα φοβούνται υπερβολικά το θάνατο: ουκ έστι νομίζειν κακόν θάνατον όποιου αγαθός βίος προηγείται. Πολυφροντίζοντες ας είμαστε σε άλλα!
Ο Χριστός άλλωστε δεν έλαβε φύση αγγέλων κι ούτε τέτοια φόρεσε αλλά από την πολλή Του αγάπη στον άνθρωπο αυτό που δε χάρισε στους αγγέλους Του το χάρισε στον άνθρωπο να λάβει σάρκα από μας: από αγγέλους ανώτερος θανάτου γινόταν ενώ από πάθος Του ξεχρέωσε τον άνθρωπο και με την ακόλουθη ανάστασή Του με το σώμα Του όπως είχε πάθει απέδειξε τη δύναμή Του. Κι έτσι ο Θεός έλαβε τη φύση μας που Του απεμακρύνετο και ενώθηκε με τον Εαυτό Του και σταμάτησε τη φυγή της μέσω του εκλεκτού Του λαού όπως είχε υποσχεθεί Εκείνος. Κατά τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη επομένως όφειλε κατά πάντα να ομοιωθεί μαζί μας και να γεννηθεί και να ανατραφεί και να αυξηθεί και να κοπιάσει και να πάθει και να πεθάνει ώστε και να μας ελεήσει και να μας αναστήσει που είμαστε πεσμένοι από την αμαρτία με τον εξής τρόπο: έγινε Αρχιερέας μας και πρόσφερε σάρκα που έλαβε από μας αντί για θυσία άλλη ώστε να μας καθαρίσει από αμαρτίες μεσιτεύοντας στο Θεό και φιλιώνοντάς μας μαζί Του ενώ ήμασταν αντίπαλοί Του με τις αμαρτίες και την ανυπακοή μας. Αυτός είναι πιστός και αληθινός και δυνατός Αρχιερέας και μπορεί να ελευθερώνει από αμαρτίες άνθρωπο στον οποίο είναι ο Αρχιερέας Του. Κι όχι ανθρώπινος απλώς Αρχιερέας αλλά ελεώντας μας έδωσε τον ίδιο Του τον εαυτό Αρχιερέα…
Τι μεγάλη απόδειξη άλλη θέλουμε της πολλής αγάπης Του από το ότι Αυτός συγχωρεί τις αμαρτίες μας και για να επιτευχθεί τούτο κάθε τρόπο μεταχειρίστηκε και όλα τα υπέμεινε Αυτός για να μας λύσει τις αμαρτίες μας όσων αξιωθούμε να γίνουμε πιστοί Του άχρι θανάτου. Κι επειδή πολλοί θέλουν κι αποδείξεις για όλα αυτά ας μη ξεχνάμε ότι ακριβώς μπορεί να μας βοηθήσει στις θλίψεις μας και στους πειρασμούς** γιατί έζησε αναμάρτητος όμως ανάμεσά μας κι άρα πάντα είναι πρόθυμος πολύ στο να μας δώσει χείρα βοηθείας όποτε χρειαστούμε!
*Ο Χριστός κι αδέλφια Του αλλά και παιδιά Του μας αποκαλεί και μας θεωρεί στοργικότατα αλλά και καταδέχεται ανάμεσά μας να κινείται ως ένας εξ ημών ακόμα και στις ασθένειές μας!
**Οι πειρασμοί είναι διπλοί: απέξω και από μέσα, από διάβολο κι άνθρωπο κι από διάβολο μόνο κι από λογισμούς και φαντασία κι επιθυμία κι ο Χριστός πειράστηκε μόνο έξωθεν αφού απουσίαζε από το Χριστό το προπατορικό αμάρτημα που δημιουργεί την επιθυμία στο σώμα και κάθε πληγή στη φύση από την αμαρτία!
ΠΗΓΗ: ΔΡΑΜ 2014
ΜΙΧΑΗΛ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
