ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ - THEOLOGOI-KRITIS.SCH.GR

ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

  • Μεγαλύτερο μέγεθος γραμματοσειράς
  • Προκαθορισμένο μέγεθος γραμματοσειράς
  • Μικρότερο μέγεθος γραμματοσειράς
Αρχική Αρθρογραφία Από το προσωπείο στο πρόσωπο

Από το προσωπείο στο πρόσωπο

E-mail Εκτύπωση

Από χθες μπήκαμε στην εβδομάδα της Απόκρεω. Βέβαια ο κόσμος μιλάει για Αποκριές και συμπεριλαμβάνει τις δύο αυτές εισαγωγικές εβδομάδες Του Τριωδίου, της Απόκρεω και της Τυρινής, ενώ στην ορθόδοξη Εκκλησία η Αποκριά είναι μία, αυτή που εγκαινιάσαμε από χθες. Η περίοδος αυτή συμπίπτει με τη γιορτή της ελληνικής αρχαιότητος των Μεγάλων Διονυσίων, που ήταν αφιερωμένη στον μυθικό θεό Διόνυσο του κρασιού, του γλεντιού και των οργίων. Επίσης συνδέεται με την Ιταλική λέξη Καρναβάλι (Came-Ievame), που σημαίνει άρση του κρέατος, δηλαδή Αποκριά. Το Καρναβάλι έχει κι αυτό τη ρίζα του στη Ρωμαϊκή γιορτή των Σατουρναλίων, που ήταν αντίστοιχη των Διονυσίων.

Κύριο στοιχείο όλων αυτών των εορτών ήταν η μεταμφίεση, το μασκάρεμα,  το κρύψιμο του προσώπου, για να μπορούν εύκολα οι μεταμφιεσμένοι να επιδίδονται σε κάθε είδους αστεϊσμούς και πειράγματα, αφού το πρόσωπό τους ήταν αθέατο κι έτσι μπορούσαν ακόμη και να ασχημονούν και να προβαίνουν σε κάθε είδους ασχήμιες.

Η Εκκλησία από την αρχή αντιτάχθηκε στα έθιμα αυτά και προσπάθησε να τα σβήσει ως ειδωλολατρικά κατάλοιπα, μιλώντας στους πιστούς για την πνευματική έννοια αυτών των ημερών που μας εισοδεύουν στο Σταυρώσιμο και Αναστάσιμο Πάσχα. Κι αυτό, όχι γιατί είναι αντίθετη στη χαρά που προσφέρει η γιορτή, αλλά γιατί η χαρά που προσφέρουν αυτές οι αποκριάτικες γιορτές  με τα ξέφρενα γλεντοκόπια δεν είναι χαρά, αλλά απλή διασκέδαση, κομμάτιασμα του χρόνου και πρόχειρα ξεφαντώματα. Ενώ οι γιορτές της Εκκλησίας, προσφέρουν αληθινή χαρά, που απορρέει από τη σχέση προσώπων και  προσωπικής φανέρωσης αισθημάτων και σκέψεων.

Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα σχέσεως, ένα  π ρ ό σ ω π ο, που σημαίνει ετυμολογικά ότι έχει την όψη (ὤψ-ὠπός) προς κάποιον, είναι απέναντι σε κάποιον. Η ανθρώπινη φύση στην προσωπική της φανέρωση είναι στραμμένη προς τον Θεό, είναι σχέση με τον Θεό.  Αλλ’ επειδή ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», ο άνθρωπος για να είναι άνθρωπος και να διάγει ως άνθρωπος είναι στραμμένος εκ φύσεως και προς τον άνθρωπο. Όταν παύει να υπάρχει αυτή η σχέση των προσώπων τότε το πρόσωπο στερείται της βασικής ιδιότητος του ανθρώπου, που είναι η σχέση του με τον Θεό και τον συνάνθρωπο και  ξεπέφτει στο άτομο και το άτομο είναι η αλλοτρίωση της μοναδικότητος του προσώπου.

Το ίδιο γίνεται και με τη μάσκα που καλύπτει το πρόσωπο, το πρόσωπο κρύβεται κι όταν το πρόσωπο κρύβεται τότε ο άνθρωπος επανέρχεται στην ενστικτώδη κατάσταση του ατόμου, που άγεται και φέρεται από τις ορμές των ενστίκτων. Το ήθος του ανθρώπου, που ως προσωπική ύπαρξη δυνατότητος σχέσεως και κοινωνίας με τον Θεό, παύει να είναι το ήθος του Θεού και μεταβάλλεται απλά σε απρόσωπο ον, μια μονάδα ενός ανώνυμου πλήθους, που κινείται μόνο και άγεται από εμπαθείς ορέξεις και επιθυμίες.

Δυστυχώς όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, κυρίως στις μεγαλουπόλεις, τις οποίες μιμούνται ακόμη και μικρές κωμοπόλεις και χωριά,  με εισαγόμενα πρότυπα  καρναβαλιού, εκτός από την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, με σαφή τη στάση επιστροφής στο παγανιστικό ειδωλολατρικό παρελθόν, πόρρω απέχει από τις αρχές της χριστιανικής πίστεώς μας, αλλά και από τα ήθη και έθιμα του λαού μας. Η περιφρόνηση προς την Εκκλησία, που καλεί τους ανθρώπους την περίοδο αυτή σε μετάνοια, αυτογνωσία, περισυλλογή και εγκράτεια, είναι έκδηλη, ακόμη σε και πολλούς που λένε πως αγαπάνε την Εκκλησία ή πως είναι χριστιανοί.

Αλλά το σημαντικότερο δεν  είναι η σπατάλη του χρήματος που γίνεται κάθε χρόνο, ενώ θα μπορούσαν τα χρήματα αυτά να δοθούν κάπου αλλού ευεργετικά, είναι η ηθική ζημία που προξενείται με τη γύμνια, την ξετσιπωσιά, τις βωμολοχίες και τα πορνικά άσματα και θεάματα, που τραυματίζουν όλους ανεξαιρέτως ιδίως τις αθώες ψυχές των παιδιών, που από το Νηπιαγωγείο μαθαίνουν να μασκαρεύονται. Κι όταν ο άνθρωπος από μικρός μάθει να μασκαρεύεται τότε ολόκληρη η ζωή του είναι σημαδεμένη από την υποκρισία και την ψευτιά. Και είναι φοβερό γιατί σιγά – σιγά με αυτό τον τρόπο διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών, ολόκληρη η κοινωνία μετατρέπεται σε κοινωνία υποκριτών -  μασκοφόρων. Έτσι σιγά-σιγά κι ανυποψίαστα γέμισε ο κόσμος από μασκοφόρους: Μασκοφόρους  στην Πολιτική, μασκοφόρους στην Παιδεία, μασκοφόρους στην Εκκλησία, με μάσκες κουβεντιάζει ο ένας στον άλλο, μάσκες φορούν τα ανδρόγυνα γι’  αυτό και δεν μπορούν να συνεννοηθούν πια μεταξύ τους. Έπαψε να υπάρχει ειλικρίνεια μεταξύ των ανθρώπων κι οι σχέσεις μεταξύ των έγιναν υποκριτικές και ψεύτικες. Οι κοινωνικοί θεσμοί που έπρεπε να είναι πρότυπα σχέσεων ειλικρινείας και εντιμότητος ξέπεσαν σε αποκρουστικά φαρισαϊκά κατασκευάσματα! Ένα εργοστάσιο έχει φτιάξει ο καθένας που κατασκευάζει συνεχώς προσωπεία κατά περίπτωση.

Το κακό έχει παραγίνει. Η Εκκλησία βλέποντας τον κίνδυνο μας καλεί. Διαβλέπει πως κάθε προσωπείο είναι και μια επίπλαστη ετικέτα ενός χώρου που είναι γεμάτος υποκρισία, φαρισαϊσμό, ψευτιά, ξετσιπωσιά, απανθρωπιά. Απέναντι στο προσωπείο είναι το πρόσωπο: μια ανθοδέσμη αξιών και αρετών. Είναι καιρός να ακούσομε τη φωνή της  που μας καλεί να στρατευθούμε στον καλό αγώνα· να στολίσομε το πρόσωπό μας με  εγκράτεια, μετάνοια, ταπείνωση, αυτομεμψία και αυτογνωσία. Με απλά λόγια να  αλλάξομε τακτική και, μετανιωμένοι και καθαροί, να προχωρήσομε  από το προσωπείο στο πρόσωπο.

 

Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση