Δύο είναι τα σημαντικότερα γεγονότα της επιγείου ζωής του Χριστού, τα οποία, τοποθετημένα στον ετήσιο εορτολογικό κύκλο της Εκκλησίας με σοφία από τους θεοφόρους Πατέρες, διαποτίζουν ολόκληρη τη ζωή των πιστών. Είναι τα Χριστούγεννα και η Ανάσταση. Κι ανάμεσά τους όλα τα άλλα γεγονότα που συνθέτουν την επί γης ἐν σαρκὶ παρουσία του Θεανθρώπου, Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές, διαποτίζονται και εμπνέονται από τα δύο αυτά θαύματα, τα απρόσιτα στην ανθρώπινη λογική, που καλείται όμως να βιώσει ο άνθρωπος υπαρξιακά στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Όλοι οι άνθρωποι, οι βαπτισμένοι στο όνομα του δι’ ημάς νηπιάσαντος Θεού Λόγου, Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού, όπου γης, συνδέονται μαζί Του και μεταξύ τους με τον υπαρκτικό αόρατο στην ουσία προσιτό όμως και ορατό στις ενέργειές του σύνδεσμο της χάριτος του Αγίου Τριαδικού μας Θεού. Η αγαπητική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
Ιδιαίτερα ο λαός μας, ο ορθόδοξος λαός, ζη τα δύο αυτά υπερφυή γεγονότα τόσο δυνατά, ως γεγονότα ανεφοδιασμού της πνευματικής του πορείας στα ήθη και τα έθιμά του, στα τραγούδια του, που τον συνοδεύουν στις χαρές και στις λύπες της ζωής. Πόσοι από εμάς δεν θυμούνται Κατοχικά ή μετέπειτα Χριστούγεννα καθισμένοι στο παραγώνι μ’ ένα φλεγόμενο κούτσουρο στην παραστιά να πυρώνει τα όνειρα μικρών και μεγάλων! Η μάνα να ετοιμάζει περίφροντις το φτωχικό τραπέζι το τόσο πλούσιο σ’ ανυπομονησία και όρεξη και η γιαγιά ή ο παππούς ν’ ανιστορούνται ιστορίες παλιές και παραμύθια, πάντα με αναφορά στην πίστη και τη λατρεία του Χριστού. Χιονισμένα Χριστούγεννα στο μέτωπο, χρονιάρες μέρες, ποτισμένες με νοσταλγία και παράπονα, όνειρα κι ελπίδες!
Το ίδιο και η Ανάσταση. Άλλωστε, Χριστούγεννα κι Ανάσταση, συνδέονται μεταξύ τους τόσο στενά στην ορθόδοξη πίστη μας. Η Παναγία Μητέρα στη Γέννηση του Παιδιού της δεν ετοιμάζει μωρουδιακά, αλλά τα σάβανα του Μοναχογιού της, με τα οποία τυλίγει ο ζωγράφος το θείο Βρέφος μέσα στη λαρνακοειδή Φάτνη. Ξέρει πως ο Χριστός γεννήθηκε για να πεθάνει και με τον θάνατό Του να χαρίσει στον κόσμο τη ζωή. Ο ίδιο και στην Ανάστασή Του. Η Παναγία στο πάθος του Παιδιού της, κάτω από τον επώδυνο Σταυρό «γενναίως προσομιλεί», γιατί ξέρει πως το Παιδί της πέθανε για να ζήσει. Πόνεσε για ν’ αγιάσει ο πόνος και γεύτηκε θανάτου για να νικηθεί ο θάνατος. Σε όλη τη ζωή της Παναγίας Μητέρας σύντροφος αχώριστος είναι η χαρά και η λύπη, γι’ αυτό και λατρεύεται ως Μητέρα της χαρμολύπης.
Το ίδιο και ο λαός του Θεού. Ζη τη Γέννηση του Χριστού ως δική του αναγέννηση και την Ανάσταση του Θεανθρώπου ως δική του ανάσταση. Κι αυτό το έχει εκφράσει τόσο ωραία ο ποιητής Οδυσέας Ελύτης, στη συλλογή του Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας.
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
Να ’ν’ ήμερος να ’ναι άκακος
Λίγο φαϊ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση!
Με τη Γέννησή Του ο Θεός προσλαμβάνει όλα τα στοιχεία της ανθρωπίνης φύσεως και εισέρχεται στην Ιστορία ως άνθρωπος, για να δώσει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να καρπωθεί τη χάρη, η οποία μπορεί να τον επαναφέρει στην προ της πτώσεώς του λαμπρότητα. Να ντυθεί την πρωτινή θεοϋφαντη στολή, να μοιάσει του Θεού και να γίνει θεός κατά χάρη. Το ίδιο και η Ανάσταση. Είναι ο καρπός της προσφοράς του Χριστού στον άνθρωπο, η ελευθερία από τα δεσμά του θανάτου και, επομένως, η πραγματική ζωή, που δεν βλέπει τον θάνατο ως πέρασμα στην ανυπαρξία αλλά διάβαση, πέρασμα στην αληθινή ζωή. Γι’ αυτό και η Ανάσταση ονομάζεται Πάσχα, δηλαδή διάβαση, πέρασμα από τη ζωή στη Ζωή.
Με την Ανάσταση του Χριστού ο θάνατος δεν αποτελεί πιά βραχνά και φόβο για τον άνθρωπο της πίστεως, γιατί δεν είναι το γεγονός που στέλνει τον άνθρωπο στην ανυπαρξία, αλλά η έσχατη πράξη του δράματος της παρούσας ζωής και η πύλη προς την αιωνιότητα. Την Μεγάλη Εβδομάδα ζήσαμε έντονα την συνοδοιπορία μας προς το Πάθος και τον θάνατο του Χριστού. Τώρα ζούμε μαζί Του την υπέρβαση του θανάτου στη αναστημένη ζωή Του και μετέχομε στην αιώνια δόξα Του. Ο λαός μας σοφά αποκαλεί την Ανάσταση του Χριστού «Λαμπρή», γιατί είναι η ημέρα Κυρίου η φωτοφόρος, που λάμπει στο στερέωμα του ετήσιου εορταστικού κύκλου ως ημέρα ορόσημο ανεκλάλητης χαράς. Έτσι, όσοι ζούνε το μυστήριο των Χριστουγέννων, ζούνε και το μυστήριο της Αναστάσεως του Χριστού ως προσωπικό γεγονός της δικής τους γέννησης και μετοχής στο αναστημένο ήθος του Χριστού και πρόγευση της ανέσπερης ημέρας της Βασιλείας Του. Της ΄΄ογδοάτης΄΄ ημέρας!
