KHΠΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΩΔΩΝ, Θ΄ ΩΔΗ

Τσακιράκης Μιχαήλ
Εκτύπωση

KHΠΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΩΔΩΝ: Θ΄ ΩΔΗ

ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ & ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Η υπόθεση της ενάτης αυτής ωδής στάθηκε η εξής: όταν η Κυρία και Δέσποινά μας Θεοτόκος ευαγγελίστηκε από τον αρχάγγελο Γαβριήλ άκουσε να της φέρει παράδειγμα τη συγγενή της Ελισάβετ δηλαδή την πρώτη της ξαδέλφη επειδή πρωτοξάδελφες είναι η Θεοτόκος και η Ελισάβετ και δεύτεροι εξάδελφοι κατά σάρκα είναι ο Κύριος και ο Πρόδρομος Ιωάννης και βλέπε στις οκτώ του Σεπτεμβρίου στο Συναξαριστή ώστε άκουσε λοιπόν η Θεοτόκος του Γαβριήλ παράδειγμα να λέει πως και κείνη στείρα ήταν και γηραλέα και συνέλαβε υιό τον Πρόδρομο Ιωάννη προ έξι ήδη μηνών και ιδού Ελισάβετ η συγγενής Σου και αυτή συνειληφυία υιόν εν γήρα αυτής και ούτας μην έκτος εστίν αυτή τη καλουμένη στείρα ότι ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ πάν ρήμα.

Κι αφού συνέλαβε μέσα στην απείρανδρή της κοιλία τον Υιό και Λόγο του Θεού κατά τις ημέρες εκείνες εγέρθηκε και πήγε με σπουδή στην Ορεινή όπου κατοικούσε η Ελισάβετ και εισήλθε στον οίκο του Ζαχαραίου κι ασπάστηκε δηλαδή χαιρέτισε την Ελισάβετ και πήγε κει η Θεοτόκος προς την Ελισάβετ για τρία αίτια πρώτα για να τη συγχαρεί που αξιώθηκε να συλλάβει υιό στο γήρας της και δεύτερο για να πληροφορηθεί στα λόγια που της είπε ο άγγελος και τρίτο και τελευταίο για να δώσει παράδειγμα και σε μας να πηγαίνουμε στους γεροντότερους και να τους ρωτάμε στις συμπίπτουσές μας τις χρείες και υποθέσεις επερώτησον τον πατέρα σου και αναγγελεί σοι τους πρεσβυτέρους σου και ερούσι σοι.

Η Ελισάβετ λοιπόν ευθύς που άκουσε τα λόγια του χαιρετισμού της Θεοτόκου ή μάλλον του κυοφορουμένου μέσα στην κοιλία Της Παρθένου Υιού του Θεού η φωνή της Παρθένου του εν Αυτή σαρκουμένου Θεού ήν φωνή και για τούτο και τον Πρόδρομο μέσα στη μήτρα χαρίτωσε και έκανε να προφητέψει κι ως ήκουσε λοιπόν αυτά η Ελισάβετ όχι μόνο χάρηκε αλλά και το βρέφος που χε στην κοιλιά της δηλαδή ο Πρόδρομος Ιωάννης άκουσε διαμέσου των ώτων της Μητρός του Ελισάβετ τα λόγια του χαιρετισμού της Θεοτόκου και μάλλον αισθάνθηκε την παρουσία του Υιού του Θεού Τον οποίο έφερε εν γαστρί η Παρθένος κι ευθύς από τη χαρά του και αγαλλίαση σκύρτηε μέσα στην κοιλιά και πνευματικό ήταν το σκίρτημα εκείνο καθότι ο Ιωάννης εκ κοιλίας μητρός του ήταν γεμάτος από Πνεύμα άγιο καθώς ο Γαβριήλ είπε προς το Ζαχαρία όταν τον ευηγγέλισε και Πνεύματος αγίου πλησθήσεται έτι εκ της κοιλίας Μητρός αυτού.

Κι από το πνευματικό κείνο το σκίρτημα του Ιωάννου γέμισε Πνεύματος αγίου κι η μήτηρ του Ελισάβετ γιατί μετέδωσε ο Υιός στη Μητέρα το προφητικό χάρισμα του Πνεύματος καθώς κι ο προφήτης Σαμουήλ μετέδωσε στη μητέρα του την Άννα το προφητικό χάρισμα ειμή το βρέφος εσκίρτησεν ουκ αν επροφήτευσεν η Ελισάβετ κι έτσι πλησθείσα Πνεύματος αγίου η Ελισάβετ κι ακριβώς σα να ενθουσιάστηκε από πνευματική χαρά με μεγάλη φωνή αναβόησε προς τη Θεοτόκο ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου και πόθέν μοι τούτο ίνα έλθη η Μήτηρ του Κυρίου μου πρός με; Και μακαρία η πιστεύσασα ότι έτσι τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου κι η Παρθένος τά άκουσε όλα αυτά και πληροφορήθηκε τελειότερα κι έκανε αυτήν την ωδή και δι’ αυτής δοξολογεί και μεγαλύνει τον Κύριο.

Αξιάγαστη στ’ αλήθεια και γλυκύτατη και κοσμοπόθητη η ενάτη ωδή της Θεοτόκου αυτή εδώ υπέρ τις τρεις εκείνες του θεόπτου και του προφητάνακτος και τις 5000 του υιού του και εκείνης του Αββακούμ και πάντων μαζί των αγίων και εκείνης της Μαριάμ της αδελφής του Ααρών και κείνης της Δεββώρας και της Ιουδίθ επειδή όλες τους εκείνες οι παραπάνω ήταν της ΠΔ κι έγιναν ευχαριστήριες προς το Θεό για ευεργεσίες σωματικές και για πρόσκαιρη σωτηρία όσων τις πρόσφεραν ενώ αυτή εδώ η ωδή της Θεοτόκου είναι της νέας χάριτος του ευαγγελίου και συντέθηκε ευχαριστήρια όχι για σωματικές και γήινες αλλά για άυλες χάριτες και ουράνιες όχι για πρόσκαιρη σωτηρία αλλά αιώνια σωτηρία και αεί διαμένουσα παντός του κόσμου Ισραήλ σώζεται υπό Κυρίου σωτηρίαν αιώνιον.

Και γι’ αυτό κι εμείς μπορούμε να πούμε πως η ωδή αυτή της Θεοτόκου δεν είναι από τις ωδές των επιγείων ανθρώπων αλλά από τις καινούργιες εκείνες τις ωδές που ψάλλουν στον ουρανό ενώπιον του Θεού οι μακάριοι και ότε έλαβε το βιβλίον τα τέσσαρα ζώα κι οι εικοσιτέσσερις πρεσβύτεροι έπεσον ενώπιον του αρνίου και άδουσι ωδήν καινήν! Τι άλλο είναι αυτή η ωδή παρά γέννημα και συνθήκη κι εκφώνημα εκείνου του θεοειδεστάτου νου κι εκείνης της καθαρότατης της καρδιάς κι εκείνου του αγιότατου του στόματος αυτή η ίδια της Αειπαριένου Μαρίας και της ίδιας δηλαδή της Μητέρας του Θεού;

Κι άρα λοιπόν ας συσταλούν σε ένα μέρος όλες οι άλλες οι ωδές των απ’ αιώνος αγίων κι ας δώσουν τα πρωτεί όλα σ’ αυτήν εδώ την ωδή της αγιωτέρας των αγίων κι άπαντες οι ορθόδοξοι ας μελετούν κι ας την άδουν με περισσότερο σέβας και με μεγαλύτερη ευλάβεια από όλες εκείνες καθώς και στ’ αλήθεια άδουν αυτή πανευλαβώς του ιερέως και διακόνου θυμιώντος άπαντα το ναό ενώ λαός και ψάλτες εξέρχονται από τα στασίδια τους κι ασκεπείς πάντες ίστανται γιατί κι αν εμείς συνήθως να τιμάμε ένα έργο από τον ποιητή του κι όσο ο ποιητής εκείνου είναι μαγαλύτερος τόσο μεγαλύτερη και τιμή αποδίδουμε προς το έργο εκείνο και τίς δεν ομολογεί πως κι αυτή την ωδή πρέπει να τιμάμε περισσότερο από τις άλλες ωδές των αγίων γιατί κι ο ποιητής της ήταν ο οποίος στάθηκε μια παντοβασίλισσα και μια Μητέρα του Ποιητή των απάντων; Επειδή είναι ανώτερη η Μητέρα του Θεού Μητέρα από τους δούλους του Θεού τόσο κι η τιμή προς την ωδή της ανώτερη χρωστάται να αποδίδεται παρά τις ωδές όλες τους.

Κι όχι μόνο η ωδή αυτή είναι τέτοια θαυμάσια και αξιάγαστη αλλά κι ο καιρός κατά τον οποίο διορίστηκε να ψάλλεται αυτή υπό των τα θεία καλώς διαταξαμένων θεοφόρων Πατέρων είναι προσφυέστατος και αρμοδιότατος αφύ ψάλλεται κατά το τέλος σχεδόν του Όρθρου όταν αρχίζει να ζωγραφείται πάνω στον Α ορίζοντα του ουρανού η κροκοειδής και λευκόφόρα αυτή γιατί καθώς η αυτή αποδιώκει το σκότος τη νύκτας και προμηνύει τη γλυκύτατη ημέρα και φέρει στον κόσμο τον αισθητό έτσι κι η Θεοτόκος η μυστική αυγή που απόδιωξε το σκότος της ειδωλολατρείας και αμαρτίας προνήνυσε τη νοητή ημέρα των ψυχών κι έφερε στους ανθρώπους το Μυστικό Ήλιο της Δικαιοσύνης και για τούτο κι ο Σολομών με το Άσμα θαυμαστικώς περί αυτής αναβόησε τίς αυτή η εκκύπτουσα ασεί όρθρος; Κι αυτά όταν προγινώσκουμε καιρός είναι τώρα να έρθουμε και στην κατά μέρος της ωδής αυτής εξήγηση.

Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον...-α΄

46.Με τρία πράγματα μεγάλυνε η Παρθένος Μαρία τον Κύριο πρώτα με νοήματα μεγάλα και υψηλά και άξια της μεγαλειότητος του Θεού γιατί αυτή σε όλη Της τη ζωή και μάλιστα κατά το διάστημα εκείνο των δώδεκα χρόνων κατά το οποίο βρέθηκε μέσα στα άγια των αγίων σε άλλο δεν καταγίνονταν και σχόλαζε πάρεξ στη θεωρία ή μάλλον θεοπτία του Θεού αφού υπεράνω πάσης μικροπρεπούς θεωρίας των του κόσμου γηίνων πραγμάτων έγινε κι από πάντα τα αισθητά και νοητά υπερανέβη μαζί όλα αλλά και πασών των δυνάμεων της ψυχής της αισθήσεως και φαντασίας και δόξας και διαφόρων συλλογισμών διανοίας μόνο με το νου ανιδέως και ασχηματίστως επέβαλε τη θεωρία του Θεού σαν ένας ασώματος άγγελος καθώς υψηγορεί περί αυτής ο Θεσσαλονίκης στο λόγο περί εισοδίων μόνη και μόνο το Θεό θεωρώντας και μόνη παρά του μόνου Θεού θεωρουμένη και μόνη και μόνο τον Κύριο μεγαλύνοντας μόνη και μόνου του Κυρίου ερώσα και μόνη παρά μόνου του Κυρίου ερωμένη και πολυαγαπημένη.

Κι  αν ο θεοφόρος και μέγας φιλόσοφος Μάξιμος ερμηνεύοντας εν τω Ισραήλ μέγα το όνομα Αυτού λέει πως ο θεωρητικός κατανοών τα μεγαλεία του Θεού αξίως Τον μεγαλύνει και ποιος άλλος βρέθηκε θεωρητικότερος και διαβατικότερος της Θεοτόκου στις υψηλές θεωρίες του Θεού αλλά και ποιος άλλος είτε άγγελος είτε άνθρωπος περισσότερο από αυτή κατανόησε τα μεγαλεία του Θεού; Βέβαια ουδείς και έπεται λοιπόν πως κι ότι ουδείς άλλος τόσο από τους αγγέλους όσο κι από τους ανθρώπους μπόρεσε αξίως να μεγαλύνει το Θεό καθώς Τον μεγάλυνε η Θεοτόκος και για τούτο κι ο άγιος Θεσσαλονίκης υψηλώς και μαγαλυγόρως είπε πως η Θεοτόκος μέσα στα άγια των αγίων ισάγγελη και θεοειδή ζώσα ζωή κι επινόησε μια πράξη νοερά πολλώ μείζονα της θεωρίας των παλαιών σοφών και αξιώθηκε μιας θεωρίας τόσο ανώτερης κι υπέρτερης της θεωρίας των παλαιών όσο ανωτέρα της φαντασίας η αλήθεια επειδή διαμέσου του νοός στον εαυτό επιστροφής και προσοχής και θείας και παντοτεινής προσευχής ενώθηκε όλη διόλου με τον εαυτό της κι υψώθηκε πάνω από κάθε είδος και σχήμα κι έτσι κατασκεύασε μια καινούργια στράτα στους ουρανούς δηλαδή τη νοητή σιωπή επειδή σ’ αυτή προσκόλλησε το νου Της και ανέβη πάνω από όλα τα κτίσματα κι είδε δόξα Θεού τελειότερα από το θεόπτη και θεία χάρη που δεν καταλαβαίνεται τελείως από την αίσθηση παρά είναι ένα ιερό και χαριέστατο θέαμα μοναχών των καθαρών ψυχών και αγγέλων κι αυτή τη νοερά πράξη και θεωρία η Θεοτόκος εφεύρε από λόγου Της και εργάστηκε και στους μετά ταύτα παραδίδοντας κι όλα αυτά τα λόγια είναι του ίδιου του αγίου Θεσσαλονίκης που είπαμε.

Αλλά και δεύτερον μεγάλυνε τον Κύριο η Παρθένος με λόγια μεγάλα και υψηλά και με λόγια πρέποντα στη θεία Μεγαλειότητα γιατί όλη Της τη ζωή δεν ήταν τίποτε άλλο από μια δοξολογία Θεού και στο στόμα της δε βρέθηκε άλλο παρά τα μεγαλεία και η υπερύψωση κι η δόξα του Θεού ώστε η φωνή κι ο λόγος Της ήταν πάντοτε με μεγαλοπρέπεια κατά τον προφητάνακτα και κατεξοχήν και μάλιστα με τα λόγια αυτά τηε ωδής εδώ μεγάλυνε η Παρθένος τον Κύριο γιατί Τον ονομάζει δυνατό και παντοδύναμο και γιατί καλεί το όνομά Του άγιο και πανάγιο και κηρύττει το έλεός Του εκχεόμενο σε όλες τις γενεές των ανθρώπων και Τον ομολογεί καθαιρούντα τους υπερήφανους και δυνάστες κι υψώνοντα τους ταπεινούς και εμπιμπλώντα τους πεινασμένους κι εξαποστέλλοντα κενούς τους πλουτισμένους κι αντιλαμβανόμενο τον Ισραήλ και πληρούντα όσα λάλησε προς τον Αβραάμ και το σπέρμα του αφού όλα αυτά μεγαλύνουν τον Κύριο και πλατύνουν τη δόξα του και Κυριότητα.

Τρίτο και τελευταίο μεγάλυνε η Παρθένος τον Κύριο με έργα μεγάλα και υψηλά και θείας μεγαλειότητος άξια γιατί αυτή με την υπεράνθρωπη κι ισάγγελή Της τη ζωή που έζησε ολόκληρους χρόνους δώδεκα μέσα στα άγια των αγίων και με την άκρα και υπερφυσική Της καθαρότητακι αξιώθηκε να γίνει Μητέρα του ίδιου του Υιού του Λόγου του Θεού κι εκ τούτου τίς λόγος δύναται να παραστήσει πόσο η Παρθένος μεγάλυνε τον Κύριο και πόσο πλάτυνε τη  κυριότητα και Βασιλεία Του; αφου όσο περισσότερους ανθρώπους επιστρέψει κανείς στο Θεό τόσο περισσότερο μεγαλύνει και πλατύνει την κυριότητα του Θεού αφού ποιο άλλο κτίσμα επέστρεψε περισσότερους ανθρώπους στο Θεό έξω από τη Θεοτόκο που διαμέσου του ασπόρου Τόκου Της έλκυσε όλα τα έθνη της γης στη θεογνωσία και τα υπέταξε στη βασιλεία και κυριότητα του Θεού.

Και για τούτο οι άγγελοι όλοι που χουν την επιστασία των εθνών έστησε όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού δεν υπέταξε τόσους ανθρώπους στο Θεό ούτε και μεγάλυναν τόσο την  κυριότητα του Θεού ούτε μεγάλυνε τόσο την κυριότητα του Θεού όσο μόνη η Θεοτόκος κι όλοι οι απόστολοι που απεστάλησαν να μαθητεύσουν όλα τα έθνηδεν έσωσαν τόσες ψυχές ανθρώπων ούτε και πλάτυνε τόσο τη βασιλεία του Κυρίου όχι μόνο στους Ιουδαίους αλλά και σε όλα τα έθνη της ης όχι μόνο στη γη αλλά και στον ουρανό κι όχι μόνο στον ουρανό αλλά και σε όλους τους αγγέλους του ουρανού καθότι μόνη αυτή στάθηκε μεθόριο Κτίστου και κτίσεως κατά τον Θεσσαλονίκης πάλι και το Θεό έκανε Υιό ανθρώπου ενώ τους ανθρώπους έκανε υιούς Θεού και τους αγγέλους απέδειξε ατρέπτους στο κακό και μειζόνων χαρισμάτων τους αξίωσε.

Κι ο προφητάναξ επειδή και δεν ήταν αρκετός να μεγαλύνει μόνος τον Κύριο προσκαλεί όλους τους πραείς και αγίους να τον συμβοηθήσουν στο μέγα τούτο έργο μεγαλύνατε τον Κύριον συν εμοί -λγ΄/33ος – ενώ η Θεοτόκος αυταρκέστατη στο μέγα τούτο κατόρθωμα καθό Μήτηρ Θεού μόνη Αυτή αφεαυτής μεγαλύνει τον Κύριο χωρίς να χρειαστεί τη συνέργια των ανθρώπων και δικαίως τούτο λέει γιατί αν όλα τα έργα και κτίσματα τόσο αισθητά όσο και νοητά μεγαλύνουν τον Ποιητή τους με τη σοφία και μέγεθος και κάλλος και άλλες φυσικές τελιεότητες με τις οποίες δημιουργήθηκαν ως εμαγαλύνθη τα έργα Σου Κύριε πάντα εν σοφία εποίησας –ργ΄/103ος – πόσω μάλλον η Παρθένος είναι άξια να μεγαλύνει τον Κύριο όχι μόνο με τις φυσικές κι επίκτητες τελειότητες που Της χαρίστηκαν αλλά και πολλώ μάλλον με τις υπερφυσικές και θείες με τις οποίες κι έγινε όλου του κόσμου κόσμος κι όλης της κτίσεως στολισμός και καλλονή αγγέλων και ανθρώπων; Αφού αυτές όποιος θεωρήσει με μια προσεκτική θεωρία ευθύς κινείται να μεγαλύνει και να δοξάζει τον Κύριο που τόσο Αυτήν Τη χαρίτωσε.

Καθώς λοιπόν μεγάλυνε η Θεοτόκος τον Κύριο και την κυριότητα του Κυρίου έτσι και τουναντίον σμίκρυνε το διάβολο και την εξουσία του γιατί εξολόθρευσε τη βασιλεία του και αφάνισε την ειδωλολατρία του και του αφαίρεσε την τιμή και τη δόξα εκείνη με την οποία τον τιμούσαν και τον δόξαζαν πριν τη Θεοτόκο σα βασιλέα και κοσμοκράτορα και τον λάτρευαν κιόλας σα Θεό τους όλα τα έθνη του κόσμου και τούτο ήταν κατά πάντα λόγο δίκαιο ακόλουθο γιατί καθώς η προμήτωρ Εύα σμίκρυνε τον Κύριο και την κυριότητά Του διαμέσου της παρακοής και μεγάλυνε το διάβολο και την εξουσία του έτσι έπρεπε τουναντίον η θυγατέρα της Εύας Μαρία να μεγαλύνει τον Κύριο και την εξουσία του Κυρίου διαμέσου της υπακοής προς αυτό να σμικρύνει το διάβολο ώστε η θυγατέρα να γιατρέψει της προμήτορός της το παράπτωμα και καθώς άρχισε η αμαρτία και τα κακά από γυναίκα έτσι πάλι από γυναίκα έτσι πάλι από γυναίκα να αρχίσει η αρετή και τα καλά ώσπερ ήρξατο η αμαρτία από γυναικός έτσι και τα αγαθά απο γυναικός ήρξατο.

Κι αρμόζει το ρητό τούτο και σε σένα Χριστιανέ και μάλιστα σε σένα τη χριστιανή τη γυναίκα γιατί αν και συ έχεις μεγάλα φρονήματα περί Θεού και δε φρονείς τα σμικροπρεπή και γήινα καθώς μάλιστα τα μάταια στολίδια και οι καλλωπισμοί των ιματίων τότε μιμείσαι την Θεοτόκο και μεγαλύνεις τον Κύριο κι αν και συ δοξολογείς το Θεό με λόγια θεολογικά και μεγάλα και φυλάς το στόμα σου από αισχρολογίες και μυθολογίες και ύβρεις και φλυαρίες αλλά κι αν για λόγου σου επιστρέφεις τους αμαρτωλούς σε μετάνοια τότε μιμείσαι και συ τη Θεοτόκο και μεγλαύνεις τον Κύριο και πλατύνεις τη βασιλεία Του και αν πράττει και έργα θεάρεστα και φυλάς τις εντολές του Κυρίου κι αξίως πολιτεύεσαι της κλήσεως του ευαγγελίου και λείπεις από κάθε πονηρή πράξη τότε μιμείσαι τη Θεοτόκο και μεγαλύνεις τον Κύριο και για τούτο ο χρυσορρήμων είπε πώς λοιπόν γίνεται μέγας ο αεί Ών Θεός και μη δεόμενος προσθήκης; Όταν οι ανακείμενοι Αυτώ βίον άριστον επιδείξωνται κι όταν δια ρημάτων και δι’ έργων Αυτόν ανυμνώσι τότε μεγαλύνεται ο Θεός ουν Αυτός τι προσλαμβάνων εις μέγεθος αλλά τοις αγνοούσι Αυτόν δια των θεραπευόντων Αυτόν μέγας δεικνύμενος. Αλλά κι αν υπομένεις τους πειρασμούς που σου ρχονται με μεγαλοψυχία και με ανδρείο το φρόνημα να ξέρεις πως μεγαλύνεις τον Κύριο και για τούτο λέει κι ο ουρανοφάντωρ μεγαλύνει τον Κύριον ο μεγάλη διανοία και γαύρω τω φρονήματι και επηρμένω τους υπέρ της ευσεβείας πειρασμούς υπομένων.

Αν τουναντίον έχεις νοήματα και λογισμούς σμικροπρεπείς στο νου σου και περί πλούτου δηλαδή και δόξης και ηδονών και γήινων πραγμάτων να ξέρεις τότε πως δε μιμείσαι τη Θεοτόκο και γιατί με αυτά σμικρύνεις τον Κύριο κι ομοίως κι αν έχεις στο στόμα σου φλυαρίες και ματαιολογίες και αν πράττεις έργα ταπεινά και ανάξια του Θεού και του Χριστιανικού επαγγέλματός σου να ξέρεις τότε πως με όλα αυτά σμικρύνεις τον Κύριο και κατά τις κακίες γενικώς και τα πάθη που αφήνεις να σε κυριεύουν έτσι σμικρύνεις τον Κύριο και για τούτο είπε ο σοφός σμικρύνει η ψυχή τον Κύριον αναλόγως κατά την κακίαν την ενυπάρχουσαν αυτή.

47.Άλλο η ψυχή κι άλλο το πνεύμα κοντά στην ΑΓ κι ας φαίνεται πως είναι ένα γιατί να γνωρίζεις πως απλώς και το αυτό δοκεί λέγειν πνεύμα και ψυχήν αλλά κυρίως διαστέλλει επειδή αυτή ψυχικό άνθρωπο ονομάζει τον ζώντα κατά φύση και με ανθρώπινους λογισμούς διοικούμενο κι ούτε πράττοντα τα παρά φύση κακά ούτε πάλι επεκτεινόμενο στα υπέρ φύση χαρίσματα αλλά πνευματικός όποιος γίνεται ανώτερος από τους νόμους της φύσεως και δε φρονεί κανένα ανθρώπινο φρόνημα καθώς σαρκικός όποιος δεν πολιτεύεται κατά τους νόμους της φύσεως αλλά στα παρά φύση κακά βρίσκεται κι ο απόστολος μιλά και για τους τρεις ανθρώπους αυτούς: ψυχικός ου δέχεται τα του Πνεύματος αφου΄μωρία αυτώ εστι ενώ ο πνευματικός ανακρίνει τα πάντα αυτός δε υπό ουδενίς ανακρίνεται και έτι σαρκικοί εστε όπου γρ εν υμίν ζήλος και έρις και διχοστασίαι ουχί σαρκικοί εστε και κατά άνθρωπον περιπατείτε;

Κι αφού η Θεοτόκος είπε παραπάνω μεγαλύνει η ψυχή Μου τον Κύριον τώρα ακολούθως λέει εδώ πως και το πνεύμα Της δηλαδή το πνευματικό μέσα Της χάρισμα αγαλλίασε στο Θεό το Σωτήρα Της και αγαλλίασε είπε κι όχι ευφράνθηκε γιατί αγαλλίαση είναι επίταση και υπερβολή ευφροσύνης καθότι η αγαλλίαση ετυμολογείται από το άγαν και άλλομαι επειδή όποιος αγαλλιάται η καρδιά του άλλεται και κάνει σα να κάνει άλμα και σκιρτά από την υπερβολική τη χαρά και επιτεταμένη και ενθουσιάζεται και για τούτο και σκίρτημα και άλμα καρδιάς μια τέτοια αγαλλίαση ονομάζεται υπό των νηπτικών πατέρων κι ενεργείται εκ της θείας χάριτος.

Επειδή λοιπόν σε δυο διαιρείται το πνευματικό σκίρτημα και αγαλλίαμα σε μικρό και μεγάλο όπου μικρό το γαληνόμορφο που λέγεται και παλμός και στεναγμός και ετυχία του Πνεύματος ενώ το μέγα άλμα καρδιάς λέγεται και ανατατική πτήση προς Θεό καρδιάς που ζέει αφού όταν υπό θείου έρωτος αναπτερωθεί η φυχή δια της ενεργείας του Πνεύματος και των δεσμών των παθών ελευθερωθεί τότε εφίεται και δοκιμάζει να πετάξει προς το Θεό που αγαπά και προ του θανάτου ακόμα και θέλει να χωρίσει και από το σώμα μια ώρα αρχύτερα ώστε η Θεότόκος επειδή αξιώθηκε τέτοιου μεγάλου άλματος καρδιάς και όλη σκήνωμα χάριτος και κατοικητήριο έγινε της θεότητος ως σαρκωμένη το Θεό Λόγο μέσα στην κοιλιά της φέροντας δεν ευφράνθηκε μόνο με το Θεό και Σωτήρα Της αλλά και σκίρτησε το Πνεύμα Της απ’ αυτώ και ηγαλλίασε η καρδιά Της και συνεχόμενη υπό της πολλής Της αγάπης προς Αυτόν και στενοχωρούμενη όλη πρός όλον αναπτερώθηκε τον πολυαγαπημένο Της Θεό.

Πρώτα λοιπόν αγαλλίασα το Πνεύμα της Θεοτόκου επί τον Θεό γιατί Αυτός προγνώρισε και προώρισε Αυτήν απ’ αιώνος να γίνει Μητέρα Του γιατί Αυτός Τη δημιούργησε επ’ εσχάτων των χρόνων κατ’ εικόνα Του και καθ’ ομοίωση και γιατί Τη διάλεξε εκ πασών των γενεών και στον υπέρτατο βαθμό της θείας μητρότητος δηλαδή της Θεοτοκίας αναβίβασε και δεύτερο αγαλλίασε το Πνεύμα Της της Θεοτόκου επί τον Σωτήρα Της γιατί Αυτός που έμελλε να σώσει τον κόσμο από τις αμαρτίες του έσωσε και τη Θεοτόκο από το προπατορικό αμάρτημα γιατί κι ας ήταν ανωτέρα η Θεοτόκος κάθε προαιρετικού αμαρτήματος συγγνωστού και θανάσιμου μέχρι και προσβολής πονηρού λογισμού αφού είχε άγγελο να Τη φυλάει από τέτοιες προσβολές πονηρών λογισμών αλλά ήταν όμως υποκείμενη στο προπατορικό αμάρτημα μέχρι του ευαγγελισμού αφού τότε καθαρίστηκε από αυτό δια της επελεύσεως του αγίου Πνεύματος όπως είπε ο άγγελος Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί Σε και για τούτο κι ο Θεολόγος Γρηγόριος κυηθείς είπε ο Χριστός εκ Παρθένου και ψυχήν και σάρκα προκαθαρθείσης τω Πνεύματι.

Κι άλλως πάλι Σωτήρα Της αποκαλεί το Θεό η Θεοτόκος γιατί οικειοποιείται δια της αγάπης όλους τους ανθρώπους που έμελλαν να σωθούν δια του Υιού Της Ιησού επειδή ήταν εκ της αυτής φύσεως κι αυτή με κείνους καθώς κι ο προφητάναξ οικιεοποιείται σε πολλούς ψαλμούς τις υποθέσεις των Ισραηλιτών και εθνικών και επειδή τέτοι και το ιδίωμα της αγάπης να οικειοποιείται των αγαπημένων και να συγχαίρει στις ευτυχίες των φίλων και να συλλυπείται στις δυστυχίες τους τα τω φίλων κοινά.

Κι η Παρθένος αποκαλεί Σωτήρα δικό Της το Θεό για να φανερώσει μυστικώς το όνομα του Υιού Της το Ιησούς γιατί Ιησούς ερμηνεύεται Σωτήρ καθώς το ερμήνευσε ο άγγελος λέγοντας και καλέσεις το όνομα Αυτού Ιησούν Αυτός γαρ σώσει τον λαόν Αυτού από των αμαρτιών Αυτών και βλέπε τη σοφία της Παρθένου αγαπητέ αναγνώστη τα ονόματα έθεσαν των τέκνων οι πατέρες κι όχι οι μητέρες όταν τα περιέτεμαν την όγδοη ημέρα καθώς μαρτυρείται στην ΑΓ και εκάλεσεν Αβραάμ το όνομα του υιού αυτού Ισαάκ και περί του Προδρόμου πάλι λέει ενένευον δε τω Πατρί αυτού τω Ζαχαρία δηλαδή τι θα τον καλέσει κι εκείνος αίτησε πινακίδιο κι έγραψε λέγοντας Ιωάννης έσται το όνομα αυτού κι επειδή λοιπόν τέτοια ήταν η συνήθεια κι οι πατέρες έθεσαν τα ονόματα των τέκνων ενώ ο Ιησούς Χριστός δε γεννήθηκε εκ σποράς πατρός αλλά εκ μόνης Μητρός για τούτο σοφότατα η Παρθένος ονόμασε τον Υιό Της Σωτήρα δηλαδή Ιησού προτού να ονομάσει ο Ιωσήφ την όγδοη ημέρα καθότι Αυτή ήταν αληθινή Μητέρα Του ενώ ο Ιωσήφ δεν ήταν αληθινός πατέρας Του αλλά μόνο νομιζόμενος επειδή έπρεπε καθώς το όνομα Ιησούς επέθηκε στον Υιό Του ο άναρχος Πατήρ ο μόνος γεννών Αυτόν κατά τη θεότητα χωρίς Μητρός αφού εξ Ανάρχου Πατρός τούτο το όνομα αποκαλύφθηκε και παρέλαβε ο Γαβριήλ και το φερε στη γη κι έτσι έπρεπε να επιθέσει το ίδιο όνομα σ’ Αυτόν και η Μητέρα η μόνη που γέννησε κατά την ανθρωπότητα χωρίς Πατέρα.

Κι αν απορείς πόθεν η Θεοτόκος ήξερε πως θα ονομαστεί Ιησούς ο Υιός Της σε καιρό που έκανε την ωδή αυτή προτού να φανεί ο άγγελος στον Ιωσήφ και να του πει πως θα καλέσει το όνομά Του Ιησού και προτού να Τον ονομάσει πραγματικώς κατά την ογδόη ημέρα στην απορία αυτή αποκρινόμαστε πως έμαθε τούτο προ της συλλήψεως από τον αρχάγγελο Γαβριήλ ο οποίος όταν την ευαγγέλισε είπε και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη Υιόν και καλέσεις το όνομα Αυτού Ιησούν και πάλι και ότε επλήσθησαν ημέραι οκτώ του περιτεμείν το παιδίον και εκλήθη το όνομα Αυτού Ιησούς το κληθέν υπό του αγγέλου προ του συλληφθήναι Αυτόν εν τη κοιλία.

Αρμόζει το ρητό αυτό και σε σένα Χριστιανέ γιατί αν και συ δεν αποβάλεις δια των παθών και της αμαρτίας τη χάρη του αγίου Πνεύματος την οποία έλαβες με το άγιο Βάπτισμα αλλά τη φυλάς μέσα στην ψυχή σου απαραμείωτη διαμέσου των αρετών και της φυλακής των εντολών του Χριστού ή μάλλον αν αυξάνεις το πυρ του Πνεύματος προκόπτοντας επί τα έμπροσθεν και δεν το σβήσεις δια της αμελείας και πονηρών πράξεων καθώς σου παραγγέλλει ο απόστολος το Πνεύμα μη σβέννυτε ώστε αν έτσι πράττεις να ξέρεις πως μιμείσαι την Παρθένο κι όχι μόνο μεγαλύνει η ψυχή σου τον Κύριο αλλά και το πνεύμα σου δηλαδή το πνευματικό χάρισμα όπου έλαβες θα αγαλλιάσει επί τω Θεώ τω Σωτήρι σου δηλαδή δε θα συσταλείς και νεκρωθείς παρά θα σκιρτήσετε και προκόψετε στα έμπροσθεν.

Και τούτο το σκίρτημα του πνεύματος και της καρδιάς σου θα σε κάνει να γνωρίσεις πως αληθώς βαπτίστηκες και ότι αληθώς έλαβες Πνεύμα άγιο και θα σκιρτήσει η καρδιά σου όσες φορές θα σε επισκεφτεί η χάρη και όσες φορές το Πνεύμα το άγιο θα ενεργήσει μυστικώς στην ψυχή σου διαμέσου της ιεράς και καρδιακής προσευχής και μάλιστα τον καιρό των δεσποτικών και θεομητορικών εορτών κι όταν μεταλαμβάνεις τα θεία μυστήρια έτσι μαρτυρεί ο μέγας Αθανάσιος αποκρινόμενος πόθεν επιγινώσκει ο άνθρωπος πως όλως βαπτίστηκε και Πνεύμα άγιο έλαβε που ταν νήπιος στο άγιο Βάπτισμα πως ο προφήτης Ησαϊας λέει προς το Θεό για το φόβο Σου Κύριε εν γαστρί λάβαμε και ωδινήσαμε και τέξαμε Πνεύμα σωτηρίας κι όπως ακριβώς λοιπόν η εν γαστρί λαβούσα γυνάικα εκ των σκιρτημάτων του βρέφους στη μήτρα της γνωρίζει πολύ καλώς κι αψευδώς πως έλαβε καρπό έτσι κι η ψυχή του αληθούς χριστιανού όχι δια ρημάτων γονέων αλλά δια πραγμάτων και σκιρτημάτων καρδιάς του και μάλιστα τον καιρό των εορτών και των φωτισμάτων και μεταλήψεως του Αγίου Σώματος και Αίματος του Χριστού μαθαίνει εκ της χαράς της ψυχής του πως το Πνεύμα το Άγιο έλαβε βαπτιζόμενος.

48.Πέντε είδη ταπεινώσεως υπάρχουν στην ΑΓ πρώτα η προαιρετική και εκούσια μετριοφροσύνη μάθετε απ’ Εμού ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία και δεύτερο ο σωφρονισμός από τους πειρασμούς και κακοπάθεια αγαθόν μοι ότι εταπείνωσάς με όπως αν μάθω τα δικαιώματά Σου-ριη΄/118ος – και τρίτο ο κρημνισμός και καταβιβασμός Συ εταπείνωσας ως τραυματίαν υπερήφανον –πη΄/88ος – και τέταρτο η υποταγή στον εχθρό μη αποστρέψης άνθρωπον εις ταπείνωσιν-πθ΄/89ος – αλλά και πέμπτο η ταπείνωση κι ευτέλεια της ανθρωπίνης φύσεως συγκρινόμενη με το ύψος και την υπεροχή της θείας φύσεως και μεγαλειότητος.

Εδώ ταπείνωση η Παρθένος ονομάζει την ευτέλεια της ανθρωπίνης φύσεως και μάλιστα και εξαιρέτως την προαιρετική και εκούσια μετριοφροσύνη της οποίας ήταν κατοικητήριο ολωσδιόλου και μετριοφροσύνη εννοώ όχι κείνη με τα λόγια και σχήματα και φορέματα ταπεινά γιατί εξωτερική είναι αυτή κι εύκολα κατορθώνεται από τον τυχόντα αλλά εκείνη που κτίζει το Πνεύμα τοις εγκάτοις εγαινιζόμενον καθώς την ορίζει ο άγιος Θεσσαλονίκης επειδή τέτοια είχε η Παρθένος μέσα στο βάθος της ψυχής και της καρδιάς Της καθέξη ριζωμένη ως χάρισμα του Πνεύματος ότι επέβλεψεν ο Θεός επί την ταπείνωσιν Αυτής αφού έμαθε παρά του Ησαϊου πως μόνο στους ταπεινούς επιβλέπει ο Θεός επειδή έτσι λέει επί τίνα επιβλέψω αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους Μου; Κι επειδή δυο ταπεινώσεις έχει όπως λένε οι πατέρες το έχειν εαυτόν υποκάτω πάντων και το επιγράφειν τον Θεόν τα κατορθώματ ταπείνωσις και τελειότης πασών των αρετών όπως είχε η Παρθένος και πολλώ μάλλον και για τούτο και όλα Της τα κατορθώματα και τις αρετές δεν επέγραψε στον εαυτό Της και στη δύναμή Της άπαγε! αλλά στο θεό και στη δύναμή Του.

Και για τούτο λέει κι εδώ ο Θεός επέβλεψεν εις την ταπείνωσίν Μου της δούλης Του επιγράφοντας το θαύμα στο Θεό κι όχι στον εαυτό Της λέγοντας Εκείνος επέβλεψε επ’ Εμέ την ταπεινή κι όχι Εγώ προς Εκείνον ανέβλεψα και Εκείνος με ελέησε κι όχι Εγώ Τον ζήτησα επειδή τίς Εγώ ειμι προς τοσούτο έργο και μέγα μυστήριο; Επειδή ταπεινή ήμουν και απερριμένη και νυν σε άρρητη οικονομία εκλέγομαι.

Αληθινά πάντως απορεί κάθε νους κι εξίσταται κάθε διάνοια όταν στοχαστεί την εσχάτη ταπείνωση που χε η Θεοτόκος γιατί Αυτή κι ας έφερε μέσα στη παρθενική Της κοιλία Τον τα πάντα φέροντα Θεό Λόγο κι ας ήταν Μήτηρ αληθής του Θεού και βασίλισσα πάντων των κτισμάτων ορατών και αοράτων μόνο τούτο ονομάζει τον εαυτό Της δούλη Θεού και γιατί κατά τη φύση και δημιουργία ήταν δούλη Θεού τα σύμπαντα δούλά Σα –ριη΄/118ος- και για την άκρα Της και εσχάτη ταπείνωση επειδή όσω ήταν μεγάλη κι υψηλή τόσο περισσότερο ταπείνωνε τον εαυτό Της ώστε εκ της ταπεινώσεώς Της αυτής να βρει περισσότερη τη χάρη παρά τω Θεώ όσω μέγας εί τοσούτω ταπείνου σεαυτόν και έναντι Κυρίου ευρήσεις χάριν.

Και στ’ αλήθεια αυτή η γνήσια και όντως ταπείνωση όταν κανείς έχει κάτι στον εαυτό του μέγα κι θαυμαστό και άξιο υπερηφανείας αλλά αυτός όμως δεν υπερηφανεύεται γι’ αυτό παρά νομίζει τον εαυτό του χου και σποδό ταπεινόφρων εστι κατά αλήθειαν όστις έχει εν τω κρυπτώ τι άξιον υπερηφανείας και ουχ υπερηφανεύεται αλλά ως χουν έχει αυτό εν τω λογισμώ αυτού και για τούτο και μερικοί διδάσκαλοι θέλουν ότι από την πολλή και υπερβάλλουσα ταπείνωση η Παρθένος δε φανέρωσε στο μνηστήρα Της Ιωσήφ τον εαυγγελισμό του αρχαγγέλου Γαβριήλ όταν απορώντας Την είδε έγκυο και δε γνώριζε και ήθελε να Την απολύσει και χωριστεί και δε φανέρωσε λοιπόν σ’ αυτόν περί του ασπόρου και παρθενικού Της τόκου για να μη φανεί πως καυχιέται κι υπερηφανεύεται αλλά άφησε να τον πληροφορήσει άνωθεν ο Θεός καθώς και έγινε δια του θείου αγγέλου που ήταν ο Γαβριήλ και στοχάσου αναγνώστη πόσο φίλη της ταπεινώσεως η Παρθένος ώστε να προτιμήσει κάλλιο να πέσει σε πειρασμούς και να υποπτευθεί ως κλεψίγαμος πάρεξ να νομιστεί ως υπερήφανος αφού ήξερε ως σοφότατη ο ταπεινός ουδέποτε πίπτει και πόθεν πεσείν έχει υποκάτω πάντων ών; Και ότι μεγάλη ταπείνωση η υψηλοφροσύνη και μεγάλη ύψωση και τιμιότητα και αξίωμα η ταπεινοφροσύνη αφού το κατοικητήριο και η ανάπαυση του Πνεύματος η ταπείνωση είναι.

Πού ναι τώρα κείνοι οι υπερήφανοι χριστιανοί και μοναχοί που και δεν έχει τύχει να λάβουν κανένα χάρισμα φυσικό ή πνευματικό από το Θεό κι υπερηφανεύονται και επαίρονται; ας μιμηθούν την Παρθένο Μαρία κι ας λάβουν από Αυτήν το παράδειγμα της ταπεινώσεως γιατί Αυτή και μόλο που χε συναγμένο στον εαυτό Της το πλήρωμα όλων μαζί των χαρίτων όσες έλαβαν όλα τα κατά μέρος κτίσματα του Θεού επίγεια κι επουράνια όμως ταπείνωνε τον εαυτό Της και λόγιζε τον εαυτό Της κατώτερη πάντων ενώ αυτοί γιατί καθυπόθεση έλαβαν χάρισμα κατανύξεως και έτρεξε και κανά δάκρυ ή γιατί προσευχήθηκαν καθαρώς και νήστεψαν ή απέκτησαν ακτημοσύνη ευθύς υψηλοφρονούν και νομίζουν κιόλας κατά διάνοια πως είναι κάτι μέγα παρομοιάζοντας σ’ αυτό με τους οψίπλουτους που σ’ όλη τους τη ζωή φτωχοί όταν τους τύχει και αποκτήσουν λίγα χρήματα ευθύς τους βλέπεις να υψώνουν τον τράχηλο ψηλά και να πατούν πάνω στα νύχια και να φυσούν στις αγορές για να δείξου κάποια σημεία στα έξω πως είναι πλούσιοι και να νομίζουν τον εαυτό τους ανώτερο των άλλων πράγμα που ναι μισητό περισσότερο από όλα τα άλλα τρια είδη εμίσησεν η ψυχή μου πτωχόν υπερήφανον και πλούσιον ψεύστην και γέροντα μοιχόν.

Ώστε ας μάθουν όσοι είναι τέτοιου είδους άνθρωποι πως αν δε φτάσουν στην πόλη της ταπεινώσεως κι ας βρουν ανάπαυση στα πάθη τους κι ας λάβουν και χαρίσματα κιόλας δεν πρέπει όμως να πιστέψουν στον εαυτό τους γιατί ενεδρεύει ο διάβολος να τους ρίξει σε κανένα ολίσθημα προ του εισελθείν εις την πόλιν της ταπεινώσεως εάν ίδης σαυτόν ότι ανεπαύθης εκ της οχλήσεως των παθών μη πιστεύεις σαυτώ επειδή ενέδραν τινα ενεδρεύει σοι ο εχθρός αλλά εκδέχου μετά την ανάπαυσιν πολλήν όχλησιν και ταραχήν.

Και καθώς η Άννα μέθεξε από το προφητικό χάρισμα του υιού της Σαμουήλ κι η Ελισάβετ του Ιωάννου έτσι κι η Παρθένος Μαρία του Υιού Της Ιησού του Δεσπότη των προφητών απάντων και για τούτο και προφήτης έγινς υπέρ την προφήτιδα Μαριάμ την αδελφή του θεόπτου κι υπέρ τη Δεβώρρα και την Ολδάν κα Άννα και Ελισάβετ και πάσες τις άλλες γυναίκες της ΠΔ και της ΚΔ που αξιώθηκαν να λάβουν παρά Θεού χάρισμα προφητείας και για τούτο κι ο Ησαϊας προφήτεψε περί της ασπόρου συλλήψεως και του τόκου της Παρθένου και εν γαστρί έλαβε και έτεκεν Υιόν και για τούτο κι ο ουρανοφάντωρ ερμηνεύοντας λέει ότι προφήτις η Μαρία ή προσήλθε κατά τον προσεγγισμόν τον δια της γνώσεως ο Ησαϊας ουδείς αντερεί μεμνημένος αυτής των ρημάτων ά προφητικώς απεφθέγξατο τι λέει λοιπόν; Μεγαλύνει η ψυχή Μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το Πνεύμα Μου επί τω Θεώ τω Σωτήρι Μου ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης Αυτού ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι Με πάσαι αι γενεαί και όλος επιστήσας τοις ρήμασιν αυτής ου διστάσεις Αυτήν ειπείν και προφήτιν διότι Πνεύμα Κυρίου επήλθεν επ’ Αυτήν και δύναμις Υψίστου επεσκίασε.

Επειδή προφητεία φανερή κι αναντίρρητη τα λόγια αυτά της προφήτιδος των προφητίδων και μακαρίας Παρθένου που εξέβη σε έργο και καθεκάστη πληρούται επί των πραγμάτων αυτών επειδή η Ελισάβετ ονόμασε παραπάνω μακαρία τη Θεοτόκο μακαρία η πιστεύσασα ότι έσται τελέιωσις τοις λελαλημένοις Αυτή παρά Κυρίου και για τούτο και σα να αποκρίνεται προς αυτή η Θεοτόκος και της λέει Ελισάβετ τι Με ονομάζεις μόνο συ μακαρία; Να ξέρεις ότι από σήμερα και στο εξής θα Με μακαρίζουν και θα Με ονομάζουν μακαρία και πανευτυχέστατη και πανευδαίμονα και πεπληρωμένη παντός αγαθού επειδή μακαριότης περίληψις παντός αγαθού και όταν είπη μακαρισμόν πάντα τα αγαθά λέει και θα Με ονομάζουν μακαρία όχι μια ή δυο ή τρεις γενειές αλλά όλες οι άλλες γενιές των εθνών χωρίς καμιά εξαίρεση όσες δηλαδή θα πιστέψουν στον εξ Εμού τεχθέντα ασπόρως Χριστό για τον οποίο και μακαρία γίνομαι.

Και αληθώς πληρώθηκε πάλαι και πληρούραι καθημερινά αλλά και θα πληρώνεται σε γενεές γενεών μέχρι τερμάτων αιώνων και μέχρι της συντελείας του κόσμου η προφητεία αυτή της μακαρίας Παρθένου που πληρώθηκε παλιά γιατί η θεοφιλέστατη εκείνη γυναίκα που αναφέρει ο ευαγγελιστής ακούγοντας τον Ιησού Χριστό να διδάσκει το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών κατανύχτηκε από τη γλυκύτατη διδασκαλία Του και με μεγάλη φωνή μακάρισε και το παρθενικό Της το στήθος που ανάθρεψε τέτοιο ουράνιο διδάσκαλο μακαρία η κοιλία η βαστάσασά Σε και μαστοί ούς εθήλασας αλλά και ο ίδιος ο Υιός Της και Κύριος τούτο το μακαρισμό της γυναίκας μόλις άκουσε αποκρίθηκε σ’ αυτήν μενούνγε δηλαδή αληθώς κι όντως καθώς είπες μακαρία η κοιλία που Με βάστασε και μακάριοι οι μαστοί που Με θήλασαν.

Αλλά και καθημερινά πληρούται η προφητεία αυτή της Παρθένου γιατί όλα τα γένη των χριστιανών στα τέσσερα πέρατα του κόσμου όπου και να βρεθούν και πάσες οι πατριές των πιστών εθνών καθημερινά σε όλες τις ιερές ακολουθίες της εκκλησίας του Χριστού με ένα στόμα και μια καρδιά μακαρίζουν τη Θεοτόκο και άλλοτε ψάλλουν ομοφώνως το λέω και σκιρτά από τη χαρά η καρδιά μου συμψάλλοντας μυστικώς με τους ψάλλοντες μακαρίζομέν Σε Θεοτόκε Παρθένε κι δοξάζομέν Σε οι πιστοί κατά χρέος κα μακαρία η γαστήρ η χωρήσασα Χριστόν και μακαρίζομέν Σε πάσαι αι γενεαί Θεοτόκε Παρθένε και πολλά άλλα εφύμνια κι εγκώμια προσφέρουν στη Θεομητορική Της Μεγαλειότητα και μάλιστα κι εξαιρέτως τον αρχαγγελικό κείνον τον ύμνο που ο αρχάγγελος Γαβριήλ εξεφώνησε δια θαύματος στο αγιώνυμο Όρος του Άθω στο κελλί της Θεοτόκου που καλείται γι’ αυτό άδειν στην τοποθεσία της Παντοκράτορος παρά πάσι δηλαδή εγνωσμένο Άξιόν Εστι ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον την αειμακάριστον και παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών επειδή τούτο τον ύμνο άλλοτε ψάλλουμε ενώπιον της ιεράς εικόνος της Θεοτόκου κι άλλοτε πάλι αναγινώσκουν πάντες οι ορθόδοξοι χριστιανοί ως κι αυτά τα μικρά τα παιδάκια με πολλή χαρά και μεγάλη ευλάβεια στις άγιες εκκλησίες του Χριστού μακαρίζοντας και αειμακάριστη ονομάζοντας την Παρθένο και Θεοτόκο τόσο στις ιερές Λειτουργίες όσο και στον Όρθρο και άριστο κι δείπνο και απόδειπνο.

Αλλά πληρούται κι η προφητεία αυτή της Παρθένου και σε όλες τις γενεές του παρόντος αιώνος αλλά τι λέω; Όχ μόνο στον παρόντα αιώνα αλλά θα πληρούται και μέλλουν να μακαριζουν και να δοξολογούν το υποκείμενο της αειπαρθένου όλοι οι πάροικοι της γης χριστιανοί αλλά και στο μέλλοντα και ατελεύτητο εκείνο τον αιώνα θα μακαρίζουν και δοξολογούν όλοι οι μακάριοι δηλαδή οι κάτοικοι του ουρανού δια τούτο λαοί εξομολογήσονταί Σοι εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος επειδή αποτείνεται το ρητό τούτο προς τη Θεοτόκο καθώς ερμηνεύεται από τον άγιο Θεσσαλονίκης οράς πάσαν την κτίσιν εξομολογουμένη τη μητροπαρθένω ταύτη και ουκ εν πεπερασμένοις αιώσι αλλά εις τον αιώνα του αιώνος; Συνοράν ουν εστι εντεύθεν ότι ουδ’ εκείνη λήξει δια του παντός αιώνος ευ ποιούσα πάσαν την κτίσιν.

Αλλά και συ χριστιανέ αν θες να πληρωθεί και σε σένα η προφητεία αυτή της Θεοτόκου και να σε μακαρίζει ο κόσμος μακάριζε συχνάκις την Παρθένο επαινώντας Την κι εγκωμιάζοντάς Την με διάφορους ύμνους και εγκώμια και μάλιστα με τον παραπάνω αρχαγγελικό και κοσμοχαρμόσυνο ύμνο του Άξιόν εστι και θα το πετύχεις τότε γιατί καθώς ο Υιός της Θεοτόκου δοξάζει όσους Τον δοξάζουν όπως μόνος Του το υπόσχεται τους δοξάζοντάς Με δοξάσω έτσι κι η Μητέρα Του Θεοτόκος μακάριους κάνει όσους συνεχώς και μετά ευσεβείας τη μακαρίζουν και πρέπον είναι και δίκαιο και άξιο να Την μακαρίζουν όλοι οι χριστιανοί και άντρες και γυναίκες και νέοι και γέροντες και πάσα ηλικία γιατί καθώς έχουν χρέος να μακαρίζουν τον Υιό Της Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και λυτρωτή τους πάντα τά έθνη μακαριούσιν Αυτόν –οα΄/71ος – έτσι έχουν χρέος να μακαρίζουν ταυτόχρονα κι Αυτήν τη Μητέρα Του Ιησού Χριστού ως μετά το μεσίτη Υιό Της που ναι μεσίτρια της σωτηρίας τους.

Επειδή Αυτή κατά διάφορες σχέσεις θεωρείται ως Μάμμη και Μήτηρ των χριστιανών και Μάμμη καθότι ο Υιός Της Πατήρ ημών Πατήρ του μέλλοντος αιώνος και Μήτηρ των χριστιανών καθό ο Υιός Της είναι κι αδελφός μας πορεύου προς τους αδελφούς Μου και για τούτο κάθε χριστιανός έπεται να ναι έγγονος και υιός κατά χάρη της Θεοτόκου και για τούτο χρωστά να Τη μακαρίζει και ως Μάμμη και Μητέρα Του κατά χάρη και θέση αλλά ως Μάμμη υπερβαίνουσα κατά την αγάπη και συμπάθεια όλες τις σαρκικές μάμμες και ως Μητέρα υπερβαίνουσα κατά τη φιλοστοργία και σπλάχνα όλες τις φυσικές μητέρες.

Κι αν η Λεία γυναίκα του Ιακώβ ονομάστηκε μακαρία που γέννησε τον Ασήρ κι αν οι γυναίκες του τότε καιρού τη μακάρισαν επειδή στάθηκε μητέρα ενός ανθρώπου απλού και θνητού μακαρία εγώ λέγοντας ότι μακαριούσι με αι γυναίκες πόσω μάλλον πρέπει να ονομάζεται μακαρία η Παρθένος Μαρία που γέννησε το μακάριο και μόνο δυνάστη Θεό καθώς Αυτόν ονόμασε ο απόστολος που μακάριους εργάζεται όσους Τον πιστεύουν. Και πόσω μάλλον πρέπει να τη μαακρίζουν όχι μόνο οι γυναίκες αλλά κι οι άντρες γιατί στάθηκε Μήτηρ ενός Υιού του Θεού; Μία εσί περιστερά Μου τελεία Μου είδοσαν Αυτήν θυγατέρες και μακαριούσι Αυτήν βασίλισσαι και γε παλλακαί και αινέσουσι Αυτήν.

Επειδή βασσίλισες εδώ οι ψυχές των αγίων που φτασαν σε τελειότητα και εκ συμφώνου μακάρισαν τη Θεοτόκο στους εγκωμιαστικούς λόγους τους και μάλιστα ο ιερός Αυγουστίνος μακαρία Παρθένο μη χορταίνοντας να Την ονομάζει κι ο άγιος Γερμανός και πάντα τα Αυτής εμείς Παναγία θεόνυμφε πίστει Σε ευολογούμεν αεί μεγαλύνοντές Σε και μακαρίζοντας αφού μακάριος ως αληθώς εξ ανδρών ο Πατήρ Σου και η Μήτηρ Σου και ο οίκος Σου και οι γνωστοί Σου και οι ιδόντες Σε και οι συνομιλήσαντές Σε και οι υπηρετήσαντες και ο ναός όπου προσηνέχθης και Ζαχαρίας ο εναγκαλισάμενός Σε και Ιωσήφ ο μνησευσάμενος και η κλίνη Σου και ο τάφος Σου επειδή τιμή των τιμώντων Σε και γέρας των γερών και ύψωμα των υψωμάτων κι αν είναι μακάριοι όσοι μόνο είδαν τη Θεοτόκο και την υπηρέτησαν πώς δεν είναι μακάριοι όσοι χριστιανοί συνεχώς Την επαινούν και μακαρίζουν; Και για τούτο κι ο Μάρκος Εφέσου στην  γ΄ ωδή του δευτέρου κανόνος στην κοίμηση λέει μακάριοι οι μένοντες εν τω Σω οίκω εις τους αιώνας των αιώνων αινέσουσί Σε και μακάριοι οι βλέποντες εν εικόνι την απαστράπτουσα αίγλη της χάριτος ης αυτή μετέδωκας ζώσα Πάναγνε.

ΠΗΓΗ: ΔΡΑΜ 2018

ΜΙΧΑΗΛ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ

ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ

Τελευταία Ενημέρωση στις Τετάρτη, 21 Φεβρουάριος 2018 11:15