Ο απόστολος κινεί τον περί αναστάσεως λόγο του ομιλώντας προς Θεσ/κείς περίπου ως εξής:
Υφίσταται ένα μυστηριώδες νόημα περί αναστάσεως κι ας ήξεραν όλη τη γνώση περί αναστάσεως όμως δεν παρέλειπαν να θρηνούν υπέρ το πρέπον τους κεκοιμημένους και αποθανόντας αδελφούς κι έρχεται τώρα ο απόστολος να διορθώσει το σφάλμα τούτο. Πολλά πράγματα που δε ξέρουμε μας λυπούν αλλά αφού τα μάθουμε ελευθερωνόμαστε από τη λύπη τους και γι’ αυτό λέει εδώ ο απόστολος δε θέλω να μην ξέρετε αδελφοί μου για τους κεκοιμημένους κι όχι αποθαμένους γιατί πρόκειται να αναστηθούν οπωσδήποτε και η λέξη κοινή και στα αγγλικά όποιος κοιμάται θα ξυπνήσει είναι φυσικό.
Όσοι πάλι λυπούνται και θρηνούν υπερβολικά είναι όσοι δεν έχουν ελπίδα κι αυτοί είναι και άπιστοι και ασεβείς κι όχι εσείς οι χριστιανοί που έχετε την ελπίδα της αναστάσεως αλλά και ότι όταν θα αναστηθείτε θα αναστηθείτε με δόξα και αφθαρσία. Ου παντελώς κωλύει την λύπην αλλά την αμετρίαν εκβάλλει και τη ελπίδι της αναστάσεως ψυχαγωγεί… και μάλιστα τα παλιότερα; Χρόνια οι κανόνες της εκκλησίας μας θυμίζουν και ακόμα χειρότερες πρακτικές και άγρια έθιμα που ευτυχώς έπαυσαν σχετικά με τις μοιρολογίστρες που οι Πατέρες της Εκκλησίας μαζί με όσους τις καλούν συγκαταλέγουν για κόλαση μαζί με τους ειδωλολάτρες… λέει ο ι. Χρυσόστομος αντίθετα μάλιστα η Εκκλησία ψάλλει για τους κατά θ.ζωήν τετελειωμένους ύμνους και ευχαριστίες στο Θεό στον οποίο οφείλουν τη νικητήρια παρουσία τους επί της γης.
Κι όταν ψάλλουμε χαιρόμαστε και ευθυμούμε –ευθυμεί τις; ψαλλέτω- κι ανάβουμε λαμπάδες και κεριά που κι αυτά συμβολίζουν χαρά και ευφροσύνη που απολαμβάνουμε αφού ο Θεός απελευθέρωσε τους αδελφούς μας από τους κόπους της παρούσας ζωής και ανάπαυσε στη μέλλουσα ζωή κι έτσι προβαδίζουμε τους αδελφούς μας από τον κόσμο τούτο ως αθλητές και αγωνισθέντες νικητές στρατιώτες που λαμβάνουν στέφανο νίκης εδώ αλλά και θα λάβουν νέο ένδυμα αφθαρσίας και θα πάνε στο αληθινό φως και στην αιώνια ευωδία όταν θα αναστηθούν και γι’ αυτό κοιτάνε προς Ανατολάς.
Στο λεξικό Ι αι. Σούδα: μακαρίτας τους κεκοιμημένους ευφήμως ως μακαρίων όντων των τελευτησάντων ότι ουκέτι αισθάνονται τινος δεινού… ο νεκρός δεδικαίωται... τι παρεξήγηση κι αυτή! Ο αποθανών δεδικαίωται από τι; Από της αμαρτίας. Δηλαδή; Δεν είναι θέμα μεταφράσεως στην πίστη μας αλλά ερμηνείας: προσέξτε για κάθε άνθρωπο ισχύει αυτό που μας λέει πάλι εδώ ο απόστολος ότι όποιος πεθαίνει δεδικαίωται που εδώ σημαίνει ελευθερώνεται και παύει από την αμαρτία… έτσι κι εμείς οι χριστιανοί επομένως λέει ο άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ο > θεολόγος των νεοτέρων χρόνων που βαπτιστήκαμε και νεκρωθήκαμε κατά την αμαρτία ας μένουμε νεκροί πάντοτε κατά την αμαρτία. Κι ο Μ. Βασίλειος δεδικαίωται από της αμαρτίας τουτέστιν απήλλακται ελευθέρωται κακαθάρισται πάσης αμαρτίας της ουκ εν έργοις και λόγοις μόνον αλλά και προσπαθούς ενθυμήσεως…
Λυπούμαστε σύμφωνοι αλλά όχι υπερβολικά. Γιατί λυπούμαστε τότε ολότελα; Γιατί όλοι μας αμαρτάνουμε καθ’ ό άνθρωποι, κι η αμαρτία μας χωρίζει από το Θεό κι είναι αξιολύπητη και αξιοδάκρυτη… όσο περισσότερο αμαρτωλοί τόσα περισσότερα τα δάκρυα. Και όσο περισσότερο απροετοίμαστοι τόσο περισσότερο εξιλεώνεται ο Θεός από τα δάκρυα των υπολοίπων που κλαίνε υπέρ αυτών… ακόμα και τα ζώα όταν χωρίζονται λυπούνται πόσο μάλλον ο άνθρωπος όπως βλέπουμε ακόμα και σε ένα ταξίδι κοντινό ή μακρινό σύντομο ή μακροχρόνιο και Οδύσσεια όντως η ζωή όλων μας… θυμηθείτε ότι κι ο Κύριός μας στο θάνατο του Λαζάρου δάκρυσε και δεν έμεινε ασυμπαθής και ολότελα άλυπος δίνοντάς μας και το σεμνό παράδειγμα και το ευσχημονέστατο μέτρο και τον ακριβή κανόνα σε τέτοιες στιγμές: ούτε άλυποι ούτε φιλόλυποι ούτε ασυμπαθείς ούτε πολύθρηνοι, ούτε θηρία να είμαστε ούτε και αγενείς όπως λέει κι ο Μ. Βασίλειος. τώρα όταν ο κεκοιμημένος είναι άγιος όχι μόνο λύπη δεν αρμόζει αλλά πρέπει και να χαιρόμαστε και να εορτάζουμε γιατί αυτοί είναι φανεροί νικητές ης αμαρτίας και ο θάνατός τους πρόξενος αληθινής ζωής…
Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη; Έτσι θα γίνει και σε μας έχοντας μεσίτη της αναστάσεώς μας τον Ιησού ο οποίος θα μας παραστήσει στο πρόσωπο του Πατρός και μάλιστα στη δόξα και βασιλεία Του εφόσον είμαστε πιστοί και δίκαιοι χριστιανοί και επομένως είχαμε το Χριστό κι όχι χρυσό στην καρδιά μας κατοικούντα μέσω της πίστεως και της χάριτος… από κάθε τόπο του κόσμου τούτου με νεφέλες –όλοι ξέρουμε ότι θα αναστηθούμε οι άνθρωποι αλλά με δόξα και τιμή όχι όλοι μόνο οι δίκαιοι όσοι δηλαδή έχουν πίστη και έργα καλά μαζί! Έτσι μας λέει ο Κύριος ότι όλοι και ζώντες και κεκοιμημένοι εξίσου την ίδια στιγμή θα αφθαρτιστούν ψυχοσωματικά –η ψυχή αθάνατη θυμίζουμε… κι όλα θα γίνουν με θ.πρόσταγμα και φωνή Αρχαγγέλου: ετοίμους ποιείτε πάντας πάρεστι γαρ ο Κριτής… ιδού ο νυμφίος έρχεται εξέρχεσθε εις απάντησιν Αυτού… εγείρεσθε εις απάντησιν του Κυρίου…
Οι δίκαιοι πρώτοι ανασταίνονται σε νεφέλες ψηλά να προϋπαντήσουν τον μετά δυνάμεως και δόξης πολλής ερχόμενο κι ακολουθούν οι άπιστοι κι αμαρτωλοί ταλαίπωροι κάτω προσμένοντας την παρουσία Του… όπως αναλήφθηκε ο Κύριος έστι και όσοι εν Χριστώ εβίωσαν θα αναληφθούν με δόξα και τιμή συμβασιλεύοντες και συνδοξαζόμενοι αιωνίως με Αυτόν ενώ οι υπόλοιποι πηγαίνουν στην αιώνια κόλαση… ανάσταση διπλή εις ζωήν αιώνιον των δικαίων ορθοδόξων χριστιανών αλλά και τι φρικτό και φοβερό και εις κόλασιν και ονειδισμόν και αισχύνην αιώνιον των αμαρτωλών από κάθε επάγγελμα καλοί και φυλάττοντες τις θ. εντολές ή κακοί και παραβάτες του θ. νόμου της αγάπης…
Τη εκ νεκρών Εγέρσει Σου Χριστέ ουκέτι ο θάνατος κυριεύει των θανόντων ευσεβώς. Διό αιτούμεν εκτενώς τους σους δούλους ανάπαυσον εν αυλαίς Σου… τους εξ Αδάμ μέχρι σήμερον λατρεύσαντάς Σοι καθαρώς πατέρας και αδελφούς ημών φίλους ομού και συγγενείς άπαντα άνθρωπον τα του βίου λειτουργήσαντα πιστώς και προς Σε μεταστάντας πολυειδώς και πολυτρόπως ο Θεός και αξίωσον τυχείν της ουρανίου βασιλείας Σου…
ΠΗΓΗ: ΔΡΑΜ 2014
ΜΙΧΑΗΛ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ