ΧΤΥΠΑ… ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΑΝΟΙΞΟΜΕ;
Του Πρωτ. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη
Μια από τις ωραιότερες εικόνες, που περιγράφονται στην Αγία Γραφή, σε σχέση με τον Χριστό και την καρδιά του ανθρώπου, είναι κι εκείνη που αναφέρει το βιβλίο της Αποκάλυψης του ευαγγελιστή Ιωάννη: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου και ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του, θα μπω μέσα και θα καθίσω να δειπνήσομε μαζί στο τραπέζι της αγάπης…»
Αυτή είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές εικόνες της αγάπης του Θεού. Δεν έρχεται μια φορά να χτυπήσει και να φύγει, αλλά στέκει εκεί και επίμονα χτυπά. Χτυπά γιατί ’ναι άστεγος, γυμνός και πεινασμένος. Ποιος; Εκείνος που τα πάντα είναι δικά Του. Είναι ο Αρχιτέκτονας του σύμπαντος κόσμου, οι ουρανοί των ουρανών, το σύμπαν ολόκληρο, όλος ο πνευματικός και υλικός κόσμος, είναι δικά Του δημιουργήματα. Και όμως, όλα αυτά που δεν τον χωρούν, τον χωρεί ολάκερο η καρδιά του ανθρώπου. Αρκεί ο άνθρωπος να του ανοίξει θεληματικά και να τον δεχθεί.
Την πόρτα της καρδιάς του ανθρώπου δεν την παραβιάζει ο Θεός. Το κλειδί βρίσκεται από μέσα. Και ο τεχνίτης που την έφτιαξε δεν κράτησε αντικλείδι. Πρέπει ο άνθρωπος από μόνος του να πιστέψει πως ο μόνος επιτρεπτός μουσαφίρης είναι ο Θεός. Γι’ αυτό στέκεται έξω από την πόρτα της καρδιάς μας και χτυπά. Με άπειρους τρόπους. Πρώτα έστειλε τους Προφήτες και τους Δικαίους στην Π. Διαθήκη, ύστερα ήρθε ο Ίδιος, γενόμενος άνθρωπος στο πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Πατέρα - ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Και πήρε ο Ίδιος ανθρώπινη σάρκινη καρδιά, για να νιώσει τους κτύπους, τα αισθήματα, τη ζεστασιά, όταν χτυπά τους ρυθμούς του ανθρώπινου πόνου και της πληγωμένης αγάπης. Έκτοτε έρχεται συνεχώς και ξαναγεννιέται σε κάθε ανθρώπινη καρδιά, που θα θελήσει να Του ανοίξει, για να βρει τόπον τω καταλύματι.
Είναι αλήθεια πως πολλές φορές αισθανόμαστε κάποιο αόρατο χέρι, άλλοτε να χτυπά δυνατά κι άλλοτε σιγανά την πόρτα της καρδιάς μας, πάντοτε, όμως, με διάκριση και μια ανερμήνευτη απαλότητα. Και νιώθομε τότε πως είναι το ουράνιο χέρι του Θεού, που απλώνεται συμπαθητικά να γεφυρώσει την απόσταση, που η δική μας άρνηση δημιουργεί. Δυστυχώς είναι λίγες οι φορές αυτές, όταν σταματούν οι θόρυβοι της καθημερινότητας και καταλαγιάσει ο γδούπος της ζωής. Γιατί ο θόρυβος των μηχανών, τα στροβιλίσματα της καθημερινής μέριμνας, οι εκκωφαντικοί θόρυβοι της σύγχρονης μουσικής, που δεν ημερεύει αλλά εξαγριώνει τον άνθρωπο, οι ερεθιστικές αισθησιακές προκλήσεις, που ορμούνε σαν αδηφάγα θηρία από παντού, δεν αφήνουν να ακουστεί το κάλεσμα του Θεού και τα διακριτικά χτυπήματα στην πόρτα της καρδιάς μας.
Έτσι, εξακολουθούμε να ζούμε κλεισμένοι, μοναχικοί, με τις τύψεις να συσσωρεύονται συνεχώς, και τις ενοχές να τυραννούνε την ευαισθησία μας, μέσα σε μια νεκρωτική ψευτοαυτάρκεια και αφασική μακαριότητα.
Αυτές τις μέρες ετοιμαζόμαστε και πάλι να εορτάσομε τα Χριστούγεννα, δηλαδή για μια ακόμη φορά τον ερχομό του Μεγάλου Μουσαφίρη, που έρχεται να χτυπήσει ΄΄επίσημα΄΄ την πόρτα της καρδιάς μας. Να του ανοίξομε για να ’ρθει να ξαναγεννηθεί. Να στρώσει το τραπέζι της αγάπης και να δειπνίσομε μαζί. Όμως, είναι γεγονός ότι διστάζουμε να αντικρύσομε το πανάγιο πρόσωπό Του από τύψεις. Γιατί ’ναι γεμάτη η καρδιά μας από τις ακαθαρσίες των παθών και λερωμένες από παρανομίες και εφάμαρτους λογισμούς. Και όμως! Γι’ αυτές τις ακάθαρτες, τις λερωμένες καρδιές, που θα θελήσουν να γίνουν Φάτνη, έρχεται να ξαναγεννηθεί ο Χριστός. Γιατί το θαύμα της Βηθλεέμ επαναλαμβάνεται σε κάθε ανθρώπινη ψυχή. Όσο κι αν είναι ακάθαρτη θα γίνει καθαρή, η στενότητά της θα πλατύνει και το τρομακτικό σκοτάδι της θα φωτισθεί από την άγια λάμψη της ταπεινώσεως και της αγάπης. Αμέτρητοι άνθρωποι, ληστές, φονιάδες και παραστρατημένοι, που δεχτήκανε στην ψυχή τους τον Χριστό, μετανιώσανε, καθαριστήκανε, υψωθήκανε από τη λάσπη της αμαρτίας και μπήκανε στα εικονίσματα της εκκλησίας και στη βασιλεία του Θεού. Ας σταματήσομε για λίγο το ανώφελο τρεχαλητό, ν’ αφουγκραστούμε τον Μεγάλου Μουσαφίρη, που χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας και λέει: «ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω….» Δεν θα του ανοίξομε;
